Stil jete

The mysteries of the extraordinary power of eye contact

The mysteries of the extraordinary power of eye contact

By Timothy Meinch/ When you are with the person of your heart, try a difficult experiment: Be silent for a moment, and look into each other's eyes. According to some studies, once 4 seconds have passed, the situation will start to get awkward. But the exact reason why this happens is very difficult.

"There is something in that image that has an enduring meaning. Although the mechanism has never been understood" - says Xhoi Hirsh, neuroscientist at the Yale School of Medicine and founder of the Brain Function Laboratory.

In fact, many questions remain unanswered about how face-to-face contact can affect social interactions. Hirsh and other neuroscientists have only recently begun to obtain meaningful data detailing the interaction between the two brains and the eyes.

Such a study has a promising potential in terms of the treatment of autism but also in somatic therapy and other behavioral psychology research. Often labeled the "windows of the soul," eyes have fascinated philosophers, artists, and romantics around the globe for centuries.

In a modern artistic experiment, Serbian conceptual artist Marina Abramović sat for hours on end for prolonged face-to-face contact with strangers on the premises of the Museum of Modern Art in New York. The 2010 exhibition "The Artist is Present" lasted for 3 months, and many people waited in line for hours for the chance to have an intimate eye-to-eye look with Abramović.

After waiting for hours in line for her appointment, writer Rebecca Taylor described her experience this way: "I was afraid of the judgment implied in her gaze, and afraid of the silence." But after half an hour of face-to-face interaction with the artist, she found a surprising peace.

Pjesëmarrësit e tjerë u ulën përballë saj për më shumë se 1 orë. Shumë prej tyre qanë. Të tjerët buzëqeshën ose qeshën. Disa u shfaqën të magjepsur, sikur të ishin transferuar në ndonjë vend apo një kujtim i largët, dhe thanë më vonë se ajo përvojë ua ndryshoi jetën ose u zbuloi një dashuri që nuk e kishin ndjerë kurrë më parë.

Megjithatë për shumicën prej nesh në jetën e përditshme, një vështrim i zgjatur në kohë sy më sy mund të jetë i sikletshëm, tepër intim ose i papërshtatshëm. Studimet tregojnë se ekziston një kohë maksimale, sesa njerëzit preferojnë ta zgjasin kontaktin sy më sy.

Një studim i vitit 2016 në ”The Royal Society Publishing” përdori softuerë për gjurmimin e syve tek gati 500 vullnetarë që po shihnin videon e një aktori që shihte në sytë e tyre. Vullnetarët shtypnin buton kur ndjenin se shikimi zgjaste për një kohë të pakëndshme (qoftë shumë e shkurtër apo shumë e gjatë) dhe zbuluan se kohëzgjatja e preferuar ose “normale” e shikimit është mesatarisht 3.3 sekonda, dhe kjo cila ndryshon nga personi në person.

Studiuesit e përshkruan kontaktin sy më sy si një “kanal jo–verbal për komunikimin e qëllimeve, rregullimin e ndërveprimeve dhe shprehjen e intimitetit”. Një variabël i dukshëm në studim ishte përdorimi i videos, pasi disa studime kanë treguar se ndërveprimi personal ka një ndikim të veçantë në zgjimin e trurit dhe trupit, të cilën nuk mund ta ketë komunikimi on–line.

Për shembull, një ekip kërkimor e cilësoi në vitin 2019, kontaktin sy më sy si një mënyrëunike dhe komplekse me dy drejtime të dërgimit dhe marrjes së sinjaleve të shikimit në të njëjtën kohë. Ata treguan se mbajtja e syzeve të diellit, mund të kufizojë ndjeshëm reagimet e sikletit gjatë kontaktit sy më sy midis dy njerëzve.

Kontakti sy më sy, ka padyshim ndikim mbi lidhjet tona sociale. Por edhe midis njerëzve dhe gjitarëve të tjerë (si qentë dhe macet tona). Vetëm në nivelin neurologjik, një grup i madh variablash e kanë kufizuar të kuptuarit tonë, se si kontakti e informon trurin kontakti sy më sy.

Por Laboratori i Funksionit të Trurit të Hirsh është angazhuar që t’i kapërcejë këto kufizime, duke hedhur 5 vitet e fundit hapa të mëdhenj përpara falë edhe teknologjisë së re. Teksa skanimi MRI është përdorur për të analizuar trurin e individëve për dekada me radhë, dizajni i komplikuar i këtyre makinerive, i kufizon analizat për një njeri në një kohë në një hapësirë ​​të kufizuar.

Disa vite më parë, ekipi i Hirsh zhvilloi një pajisje neuroimazhesh të quajtur SpektroskopiFunksionale me Rreze Infra të Kuqe, fNIRS, me qëllim analizimin e trurit të dy njerëzve në të njëjtën kohë gjatë ndërveprimeve të tyre të natyrshme. Me këto mjete, Hirsh po e zgjeron fushën e neuroshkencës sociale.

Eksperimentet me fNIRS kanë treguar se kontakti sy më sy, duket se është i lidhur me një pjesë të trurit të lidhur me gjuhës, si dhe me korteksin primar somatosensor, që është thelbësor për përpunimin e ndjesive si prekja fizike, dhimbja dhe temperatura.

“Pra thënë thjesht sytë kanë një qasje të privilegjuar në pjesë të mëdha të trurit”– thotë Hirsh.Eksperimentet e tij kanë zbuluar gjithashtu tendencën unike të trurit të dy njerëzve për t’u sinkronizuar gjatë kontaktit me sy dhe komunikimit verbal. “Ata shndërrohen në një llojqarku të mbyllur”- shton ai.

Hulumtimet e reja nga studiueset Talia Uetli dhe Sofi Uoltjen të Universitetti Dartmauth kanë theksuar në mënyrë të ngjashme sinkroninë e bebeve të syrit. “Filozofët e lashtë kishin të drejtë:fytyrat dhe truri punojnë së bashku njëlloj si brava me çelësin” -thanë ato.

Publikuar fillimisht te Bota.al