Figli mostri, figli nostri! The interview of the famous Italian psychiatrist talks about the psychopathology of indifference
2023-08-30 10:41:09
TiranaPost
Anyone who for various reasons is interested in what is happening in our community has two options. The first, formally correct, follows the method of observing phenomena by differentiating them and avoiding the risk of generalization. And so, despite not being fully aware of it, he puts people at ease. Every case is unique, they say. There is no need to be afraid. This is how the "social entomologist" works: divides, classifies, diagnoses. The second is probably politically incorrect, it does not use exceptions, but looks for common lines, connecting threads.
Në fillim të karrierës sime pata nderin të takoj një shkencëtar, epidemiolog, mjek të madh, Giulio Maccacaro. Ai tha: “Ka aq shumë dramë në skenë dhe kaq shumë qetësi në audiencë.
Intelektuali ka për detyrë ta largojë këtë siguri të rreme”.
E di fare mirë që të shkelmosh një dhi deri në vrasjen e saj është ndryshe, nga pikëpamja etike dhe kriminale dhe nga një mijë këndvështrime të tjera, nga përdhosja e trupit të një vajze. Kështu ne arsyetojmë duke mos ndarë shapin nga sheqeri. E kuptoj këtë, por ka momente aq të ngatërruara sa morali duhet të lëkundet, jo të anestezohet.
Nëse djemtë arrijnë të godasin për vdekje një kafshë të vogël, kjo ndodh sepse ata janë krejtësisht indiferentë. Në librat mbi të cilët unë u stërvita, indiferenca nuk përmendej midis variacioneve të shumta të psikopatologjisë, megjithatë është, qartësisht, forma më serioze, më e përhapur dhe në rritje. Është nëna e çdo fatkeqësie, çdo gjë e bën të pajtueshme me sjelljen njerëzore, rrafshon, pranon, sublimon, por mbi të gjitha nxit.
Për të kuptuar se çfarë e mundon një pjesë të rinisë sonë është e nevojshme të kopsisim dhimbjen duke e ditur mirë se rrënjët dhe shprehjet e saj janë të ndryshme. Kështu është endur shpresa që nuk ushqehet me hipokrizi, por me të vërtetën e guximshme.
Episodet e Anagni-t, Palermos, Napolit (raste dhune ndaj kafshëve dhe përdhunimi i një vajzë) nuk janë vende sociale, të kufizuara, por metafora shqetësuese, të cilat nëse analizohen një nga një na zhytin në poshtërim. Kush i rriti këta të rinj? Periferi të varfra dhe të kriminalizuara? Shumë do të donin që të ishte kështu. Po sikur të kishte një lidhje tjetër? Po sikur të na duhet ta zbulojmë atë edhe me çmimin e pranimit të dështimit të pjesshëm të ideve dhe institucioneve tona sociale? Po sikur të na duhej të luftonim me iluzionin se një pjesë e asaj që ne e konsiderojmë "civilizim" bazohej në baltë pikërisht sepse zbuluam se nuk ishim pedagogjikë? Nëse justifikoni "ujqërit", bëni sikur nuk kuptoni se zemrat e dhunshme të këtyre të rinjve janë fëmijë të mësuesve të këqij: të fëmijëve përbindësh, fëmijëve tanë.
How long has it been since a parent or teacher asked a boy or girl if they are happy? Embarrassing questions? Social positivism – which believed that progress would lead to happiness – has failed.
It will never be enough for a politician to visit a mortally wounded suburb for the simple reason that we are all in that suburb, confused, helpless, indifferent, outraged. We all live there. Many thought they were safe in a castle, on the contrary we find ourselves in the wilderness of the Tartars, and any attempt to distinguish us is pathetic.
Those walls are no longer there, except to evoke our endless need for security and care.
