Pride includes grandiosity, arrogance, and self-centeredness, but also insecurities, fear, and emptiness. It is a trap of self-love that blinds those who fall prey to its game
What is pride, and above all how are people proud? Some think they are omnipotent, that they stand far above others and that they are always right. They love themselves so much that it seems to you that nothing is at their level, and no one can teach them something new, because they "know" already.
The proud have their ears and eyes closed to everything that does not belong to them. They are so self-centered that they unknowingly miss everything else. They show certainty, but no one is more insecure than someone who believes they have a monopoly on the truth. These individuals are driven by pride.
But what is pride?
According to the Spanish psychiatrist Enrique Rojas, pride is an unbridled passion for oneself, a trap of self-love, a lack of humility and clarity. It is a feeling in which the person focuses all attention on himself, as he considers himself exceptional, unique and far above others.
In Christianity, pride is considered one of the gravest sins. In ancient Greece it was called hubris, arrogance. And this term describes the act in which the person defied the will of the Gods, or when he tried to cross the limits of his humanity and received divine punishment for it.
Among the examples of excellent actions we can cite those of Oedipus and Prometheus.
Whoever is proud worships himself, has an idol, but also ignores the fact that being proud is the source and origin of many problems. In psychology and philosophy, the difference between arrogance and pride is quite subtle.
Disa e konceptojnë krenarinë në kuptimin më pozitiv dhe emocional, si një mjet për të vlerësuar veten dhe të tjerët dhe që shpesh është e lehtë për t’u maskuar. Krenaria ka të bëjë me konsiderimin e vetvetes superior ndaj të tjerëve, dhe për pasojë një krenar ndihet i denjë për respektin dhe admirimin e të tjerëve.
Kur je krenar, të tjerët nuk ekzistojnë për ty. E pra, kushdo që nuk e mban nën kontroll krenarinë e tij rrezikon të shkojë më tej dhe të kultivojë qëndrime dhe sjellje arrogante. Krenaria është një mikeshë e vanitetit, epshit për pushtet, narcizmit dhe egocentrizmit. Gjithçka i përshtatet fort krenarit, i cili është i përqendruar vetëm tek vetja dhe nuk vlerëson mendimet e të tjerëve, sepse është i verbër. Megjithatë, ai ka nevojë për reagime të vazhdueshme për imazhin që projekton tek të tjerët. Por strategjitë që përdor për t’i arritur ato janë shumë të ulëta.
Pasiguria pas krenarisë
Përveçse është iluzore dhe e zëshme, krenaria është një maskim që fsheh pasigurinë, mungesën e vetëbesimit dhe ndjenjën e inferioritetit. Megjithatë, në disa raste, ajo shfaqet edhe në mënyrë të fshehtë. Në çdo rast, njeriu nuk i sheh gabimet e tij, sepse është i burgosuri i madhështisë së tij.
Një fasadë e shkëlqyeshmërisë që fsheh një frikë të thellë nga të qenit inferior ndaj të tjerëve, dhe që kërkon të mbijetojë dhe të jetë i dashur. Pra prapa krenarisë, fshihet frika: frika nga të mos qënit i aftë, nga të mos qënit të mirë apo se mos nuk njihesh.
Dhe përballë pamundësisë për të pranuar frikën dhe plagët, njeriu krenar mban një maskë. Për këtë arsye, krenaria përdoret për të “balancuar” këto mangësi dhe si një mekanizëm mbrojtës, pasi është e dobishme të refuzosh sesa të refuzohesh. Kështu, krenari nuk i pranon kurrë gabimet e tij, pasi nëse e bën këtë do t’i rikujtojë vetes se ai nuk është aq i përsosur sa mendon se është.
Kësisoj, krenari e ka të vështirë edhe të kërkojë falje, pasi beson se nuk gabon kurrë. Ashtu siç mendon se ka të drejtë edhe kur i nënshtrohet mashtrimit të autoritetit. Megjithatë, krenarët janë shumë të shqetësuar për mendimin dhe vëmendjen e të tjerëve, edhe kur shfaqen indiferentë, prandaj adaptojnë sjellje specifike për ta marrë këtë vëmendje.
Krenaria dhe vetëvlerësimi
Vetëvlerësimi i një njeriu krenar është shumë i paktë, sepse ai zbehet nga pasiguritë, që fshihen mirë nën maskën e krenarisë. Për këtë arsye, kur ndihet i sulmuar, një njeri i tillë shpeshherë zemërohet, e humbet kontrollin, fyen, vendoset në pozita mbrojtëse ose ndalon së foluri. Një njeri tepër krenar ka pjekurinë emocionale të një fëmije. Krenaria nuk është gjë tjetër veçse një pengesë mbrojtëse për të penguar të tjerët që të perceptojnë frikën, pasiguritë, dobësitë dhe pikat e dobëta.
Përulësia, antidoti i vërtetë
Përballë krenarisë, është e nevojshme që të përvetësoni ndjenjën e përulësisë: pra të mësoni si të bëni një jetë më të thjeshtë, në të cilën mbizotërojnë vlerat më të rëndësishme, si dashuria, thjeshtësia dhe bujaria. Megjithatë, së pari duhet që të hidhni një hap të rëndësishëm, që ka të bëjë me njohjen dhe pranimin se jeni krenar.
Përndryshe, është e pamundur që kjo ndjenjë të nisë të zbehet apo të fillojë të zhduket.
Pasi të pranohet ajo, gjithçka tjetër ka të bëjë me të qenit i sinqertë dhe i hapur me veten: Nga çfarë kam frikë? Nga çfarë kam frikë se mund të ndodhë? Çfarë më bën të vuaj? Pse kam nevojë të njihem nga të tjerët si më i miri?
Ndërkaq, është po aq e rëndësishme të ndryshoni drejtimin e vëmendjes: në këtë botë nuk jam më vetëm unë, por edhe të tjerët. Njeriu duhet të relativizojë rëndësinë e tij dhe të marrë parasysh të tjerët. Për këtë arsye, është e rëndësishme të punoni mbi ndjeshmërinë, duke mësuar të vendosni veten në vendin e të tjerëve, të pranoni kritikat, gabimet dhe defektet tuaja.
This means that you must gradually shed the protective armor that you have been wearing for so many years, but which has also caused you so much damage. This means lowering your guard, knowing your limits, and stopping the desire to be big, because in reality you are not that small./Bota.al
