Tina Turner's last interview where she talked about life, health and love! Tiranapost brings it back in full

By Tina Turner /I've been tired all my life. No one has given me anything. After so many years of work and after so much suffering, I honestly could hardly wait to live the moment, with my husband Erwin, to wake up every morning in peace, without thoughts, needs or projects. I have reached my nirvana, I thought. That state of absolute bliss, without desires, is a wonderful thing. Three months later, I suddenly woke up terrified. A bolt of lightning had struck me in the head and right leg, or so it seemed, and I had a strange sensation in my mouth that prevented me from asking Erwin for help. I suspected it was nothing good, but it was much worse than I thought. I had suffered a stroke.
I find myself sitting in a chair for tests in a hospital in Zollikon, Switzerland, just ten minutes from my house, and I find it very difficult to ignore the death that taps my shoulders and says: Tina? Tina? I am here for you. I'm desperately trying to maintain my health, as best I can with only five percent kidney function, as I wait impatiently for my body to become strong enough to endure the only chance of recovery: a kidney transplant, which it could save my life.
Wait a minute, you would say. We don't understand anything: didn't you have a stroke? Dear ones, I am also more than confused. The four years that followed my marriage were such a Russian rollercoaster that even I get tired of remembering the clinical disasters that happened to me. High blood pressure, stroke, colon cancer. No no. This is not the order. Stroke, fainting, then colon cancer. While now we also found kidney failure. It takes me more than nine lifetimes to go through all that has happened to me.
I have to go back to the clinic several times a week. Thanks to Erwin, who is very careful, the routine always remains the same. On therapy days he parks in front of the Chateau Algonquin so I can go straight to the car. He is so kind that he always opens the door for me. Then we stop at a small pub in Küsnacht, not far from the railway station. I stay in the car, so I don't get recognized, while Erwin runs to get some sweets. That way we'll have some good things to eat during the long hours ahead.
The road to the clinic is like a game of birdcage, full of tension. Somehow we have managed to keep the fact that I am seriously ill a secret for several years. This was made possible because we live in Switzerland, where people have more respect for privacy than in other countries. Then Erwin and I found a precise way to make sure we wouldn't be recognized, especially inside the clinic, where I would be easy prey for the paparazzi.
Kur arrijmë, Erwin parkon përpara hyrjes anësore. Prej aty, sallat e dializës janë shumë afër. Zakonisht, në dimër, vesh një pallto të zezë apo ndonjë xhup të rëndë me një kapuç të madh që të mund të fshihem pas atyre veshjeve. Gjatë ecjes rrimë të heshtur, në mënyrë që asnjë të mos dëgjojë zërin tim e të kuptojë se flas anglisht, sepse përndryshe ndonjë që kalon mund të më njohë, të shkrepë ndonjë fotografi e t?ia shesë mediave. Nuk më japin një dhomë private, por nëse do ta bënim, s?do të më pëlqente sepse kurrë nuk kam qenë ndonjë divë kapriçoze. Dua të trajtohem si gjithë të tjerët, jo të dallohem vetëm sepse në jetë kam pasur pak më shumë fat. Mjekët bëjnë ndonjë përjashtim, sepse ashtu si edhe unë, duan të shmangin fotografët.
Kur është e mundur më lënë takime në oraret më të qeta, kur ka pak pacientë nëpër këmbë dhe infermieret e mbyllin zonën ku ndodhem me një tendë. Përpiqem ta bëj sa më të këndshme kohën që kaloj duke bërë dializën. Kur nuk më vjen për të vjellë, ha ëmbëlsirat dhe lexoj libra. Çuditërisht marr të njëjtat libra me vete: Librin e Sekreteve të Deepak Chopra, Komedinë Hyjnore të Dantes dhe një libër me fotografi të mrekullueshme nga Horst P. Horst. Diçka për shpirtin, diçka për mendjen dhe diçka për shqisat. Nuk lodhem kurrë me këta libra, që më ngjallin mendime dhe emocione të thella. I rilexoj vazhdimisht për të gjetur frymëzim dhe rehati.
Ditë pas dite ndjek këto rituale, teksa gjaku im pastrohet. Lexoj, dremis, zgjohem dhe humbas sërish nëpër mendime. Mendon për Erwin-in. Jetoj sërish me kujtimet e mamasë sime të ndjerë, të motrës, të fëmijëve dhe të fëmijërisë. Habitem kur e gjej veten duke menduar për Ike (bashkëshorti i parë, me të cilin Tina Turner ka qenë e martuar në vitet 1962-1978 dhe është ndarë nga jeta në vitin 2007). Vazhdoj të them se e kam mbyllur atë pjesë të jetës, por megjithatë çdo moment e gjej në kokën time duke kërkuar vëmendje. Risjell në mendje fillimin e marrëdhënies sonë, momentet e këqija, vendimin tim për ta lënë dhe për të nisur një jetë të re. Shumë prej këtyre reflektimeve janë ndërsjellë në mendjen time edhe më herët, por kurrë në mënyrë kaq të gjallë. Kur sheh fytyrën e vdekjes, fillon të mendosh ndryshe.
Si përfundova nga një martesë ëndrrash në një prej kështjellave buzë liqenit të Zyrihut në një karrige dialize? Është një histori e gjatë. Si arrita të vij nga Nutbush, në Tennessee, në atë kështjellë? Është një histori edhe më e gjatë. Qëkur jam lidhur me makinerinë e dializës, e shoh çdo gjë përmes lentes së vdekshmërisë. Kam gjithë kohën e botës. Kohë për të menduar për të shkuarën, për të tashmen dhe për pyetjen e madhe: A do të kem një të ardhme?
I believe that in order to thoroughly explain my story to you, you must know where I come from. My fight for survival began at birth on November 26, 1939, when I was born Anna Mae Bullock. Since then, I have lived through a storm of negative karma. How can you feel being an unwanted girl? How was that girl's life? How did that girl manage to make it, despite the bad blows she got?/ This part is excerpted from Tina Turner's new autobiographical book, ?My love story?, published in English in October. Translated by Erjon Uka for ?Sand Blog? at Tiranapost.al