Shënime në Blog

I am the one who does not return

Ndonjëherë do të doja të kapesha pas zhgënjimit dhe tërbimit tim kundër klasës politike, kundër rrethit vicioz të udhëheqësve të paaftë dhe të korruptuar që ndërrojnë vendet në një garë qesharake stafete në një pistë të ndërtuar mbi themelet e thyera të egoizmit, nepotizmit dhe tribuve, ndërsa ne, qytetarët, ne vazhdojmë t'i brohorasim, duke shpresuar për ndryshime që nuk do të ndodhin kurrë.
I am the one who does not return

By Abi Daré / You do not return. Twenty years ago these three words changed my life. My mom told me when I asked her about the return flight to Nigeria after the summer holidays. "You will not return," he repeated. "Now your house is here. You will study law. "Here in England!"

I did not want to study law "here in England". I wanted to go home. London was empty of tourists and the weather had changed, it was colder. The wind was blowing hard, while icy shivers that were killing my accustomed bones of thirty degrees shouted: Back to Lagos! I missed Lagos. I missed the rain falling on the window panes and on the zinc roofs, like a sound that lulled my tired body after a long day, while I slept. I had longed for the unripe Ghanaian rice I ate on bread , going to Saturday parties but most of all I missed my student life when I lived on the campus of the University of Lagos where I had started studying French.

A year ago my application to the Faculty of Law was rejected and in return I received a letter of acceptance for the French branch. It was a severe blow, not because I wanted to study law, but because I felt I had disappointed my mother.

That letter was like an anklet over an open wound. Everyone knows that in order to move forward in Nigeria you need influence, power and knowledge, but to "choose" some limited number of study programs, the competition is such that thousands of students are offered alternative offers.

I was discouraged. I had no interest in studying foreign languages, but I struggled to attend lectures every morning because I had been taught that I had to adapt and not give up. On campus I shared the room with six other girls. So there came a point when I decided it would be best to rent an apartment. My mother, with her head down on a notebook, gave me the approval without raising her eyes at all.

I asked him again, to make sure he had heard me well. After all I was only 18 years old and I was asking her to live with three foreign girls whose parents she did not even know. "Yes," he told me, "you can rent an apartment, buy a car and do whatever you want. Make me a list and after the holidays, we'll see. "

A month later, those three words shattered my dreams. I saw my mother with burning eyes behind my eyelids, and with a heart wrinkled with pain seeing optimism in her eyes. She wanted to give me much more than Nigeria could offer me and knowing that I would have refused, if she had presented the idea to me before the trip, she had decided to "surprise" me. Then there were many moments of despair in which I just wanted to go home, but also moments of unwavering determination to stay despite the tedious efforts to integrate. It has been twenty years since those three words were said and I have learned to love my dual national identity.

Shpesh më duket se të shpjegoj se çfarë do të thotë të jesh nigeriane është e vështirë, personalisht për mua i ngjan diçkaje të lindur dhe instiktive që vetëm ne nigerianët mund ta kuptojmë. Ndonjëherë do të doja të kapesha pas zhgënjimit dhe tërbimit tim kundër klasës politike, kundër rrethit vicioz të udhëheqësve të paaftë dhe të korruptuar që ndërrojnë vendet në një garë qesharake stafete në një pistë të ndërtuar mbi themelet e thyera të egoizmit, nepotizmit dhe tribuve, ndërsa ne, qytetarët, ne vazhdojmë t'i brohorasim, duke shpresuar për ndryshime që nuk do të ndodhin kurrë.

Jemi një popull i gëzuar, i aftë për t’u përshtatur. I kemi për zemër marrëdhëniet me të tjerët e me familjen dhe një prej mënyrave që e tregojmë është organizimi i festave të mrekullueshme, të bukura dhe, për ata pak që mund t’i përballojnë, festa të kushtueshme. Dasmat, funeralet dhe ditëlindjet tona janë një përvojë më vete.

Në dasmën time, e zhvilluar nën ritmin e zakonshëm, ishin më shumë se pesëqind të ftuar. Gjatë pritjes, një shoqëruese na pa e shtangur. Si t’u shpjegonim se dashuria jonë për festat është diçka që na lidh, së bashku me krenarinë dhe me aftësinë për të gjetur anën komike të çdo gjëje?

Së fundi kam lexuar për një nënë nigeriane që e kishte quajtur nipin e saj Diplomë, sepse e bija ishte larguar nga shtëpia për të studiuar dhe ishte kthyer shtatëzanë. Meqë prindërit prisnin prej saj diplomën, por ajo u solli një fëmijë, e kishin quajtur Diplomë. Krenaria dhe optimizmi ynë i palëkundur janë karakteristika kombëtare që i bashkëndajmë, pavarësisht dallimeve etnike dhe fetare. Nigerianët nuk e humbasin kurrë mundësinë për ta kritikuar Nigerinë, megjithatë janë po ata të parët që do t’i dënonin të huajt që thurin kritika për vendin e tyre.

Disa vite më parë, kur prisja në radhë në ambasadën nigeriane në Londër, një burrë tha: “Po të mos ishte sëmurë mamaja ime, betohem se nuk do të vija ta rinovoja pasaportën. Do ta kisha djegur.” Nuk ishte e para herë që dëgjoja pohime të tilla. E kisha përjetuar edhe unë zhgënjimin që të prek gjer në kocka kur të vjen radha për të rinovuar pasaportën. Radhë të gjata, vrazhdësia e personelit, salla e pritjes plot e përplot me njerëz po aq të nevrikosur sa edhe ty. Të gjitha gjëra që i njihja shumë mirë. “Fëmijët e mi s’do të kenë të bëjnë me Nigerinë”, tha sërish ai burri. “Ju kuptoj”, i thashë, “por çrrënjosja e një peme që jep fryte të hidhura nuk i ëmbëlson ato”. Më fiksoi një çast me sy, e pastaj nisi të më tregonte gëzimet dhe dhimbjet e të qenit nigerianë. Në një moment teksa po fliste, nga pjesa e pasme e dhomës së pritjes, ndërhyri dikush dhe filloi një diskutim. Me reagimin tim kisha hapur Kutinë e Pandorës. Pastaj dihet që mënyra më e shpejtë për t’i përfshirë nigerianët në diskutim është t’i bësh të flasin për vendin. “Nigeria është vërtetë një shtet i pashpresë”, vuri në dukje dikush tjetër. Nga theksi, s’duhej të ishte nigerian. Turist apo biznesmen që priste vizën? Heshtje.

Një grua e pa sikur do të gjente pikën më të mirë për t’i lëshuar një bombë. “Nëse nuk ju pëlqen Nigeria, pse vini të merrni vizën, ë? Nuk do të shkoni të bëni biznes në vendin tonë? Shkoni në vendin tuaj, nëse vendi ynë është pa shpresë. Pa shpresë është vetëm goja juaj!”. U duk sikur ai burri do të kundërpërgjigjej, por ndërkaq u tërhoq në lexim, duke pyetur veten se ç’tha gabim. Atë ditë u largova nga ambasada me bindjen solemne se litari që na lidh është i trashë dhe i ngushtë, i rezervuar vetëm për ne.

Nigerianët kalojnë nëpër pikëllime, keqqeverisje dhe korrupsion, por ia dalin të hidhen në anën tjetër të nxitur nga sensi i humorit dhe fryma e përshtatjes. Por shkathtësia, përkushtimi dhe optimizmi i përjetshëm nuk mund të kompensojnë bashkimin dhe një komb i përçarë nuk mund të rezistojë.

Ekziston një hendek i madh midis mbi 250 grupeve etnike dhe feve të ndryshme. Ka nga ata që janë vrarë, që nuk kanë mundur të martohen, u është refuzuar një punë sepse i përkisnin një fisi apo feje tjetër. Shoqëria nigeriane është patriarkale në themel dhe zërat e grave janë shpesh të fundit që dëgjohen, për të mos u shpërfillur plotësisht. Ekziston gjithashtu një dallim i konsiderueshëm klasor dhe hendeku midis të pasurve dhe të varfërve po zgjerohet vazhdimisht.

Të vazhdojmë kështu na shërben vetëm për të lënduar njëri-tjetrin. Duke menduar për atë ditë në ambasadë, për dëshirën tonë të përbashkët dhe për zjarrin që ndizej në sytë dhe në zërat tanë teksa argumentonim se një Nigeri më e mirë ishte vërtetë e mundur, më mbush me shpresë se një brez i ri nigerianësh po lind. Një popull që nuk do ta lejojë veten të heshtë.

I see a future in which the patriarchal pyramid will be dismantled, where those in positions of power will be held accountable for their actions, where there will be a fair distribution of wealth and our voices cannot be extinguished by threats for arrests and violence. A future in which a mother will be able to say to her daughter: “Your house is here now. "You did not run away."

* Abi Daré is a Nigerian writer living in England. In 2018 she won the "Bath Novel" award and was a finalist in the "Literary Consultancy Pen Factor 2018". As she points out in this article, she pursued higher education in Britain, while her mother Teju Somorin was the first female tax teacher in Nigeria. The article was translated into Albanian by Erjon Uka.