Shënime në Blog

The disease of conformity

Këtë vit, në Panairin e Frankfurtit, presidenti francez Emmanuel Macron tha se zbuloi Baudelaire-in përmes Walter Benjamin-it. Pra, ishte një gjerman, një hebre gjerman, ai që e shtyu një francez të lexonte Baudelaire-in: një i huaj deshifroi për të elementë të kulturës së tij. Një francez merr nga një gjerman, një hebre gjerman që vepron si ndërmjetës, atë që tashmë i përket. Që do të thotë: i Huaji është përbërës i së njohurës.
The disease of conformity

By Byung-Chul Han / What is Europe? How can it be defined? All liberal parties find themselves in Europe every day. But where exactly do they find themselves? To a geographically limited continent? Or in an idea? What is the idea behind Europe? Where does Europe begin, and where does it end? Russia, for example, from which Europe is trying in every way to distance itself not only in the economic sense but also in the military sense, is part of Europe both geographically and culturally.

Is it absolutely true that there are no alternatives to Europe? The European alternative, such as the "alternative for Germany", has been voiced and almost completely monopolized by right-wing populist parties. Are there really no alternatives that liberal parties can promote? Today, Europe is lost in the political forest of empty chatter. Is it possible to define Europe, if not geographically, at least conceptually? Seen through a magnifying glass, Europa looks like nothing more than a ghost.

To begin with, the name "Europe" comes from the Greek term europe , consisting of eurys (abundant) and ops(view). Then, literally, it is Europe that has broad views. Nice name. According to Greek mythology, Europa is the name of a Phoenician princess kidnapped by Zeus and sent to Crete. The ancestor par excellence of Europe, paradoxically, comes from the East. At first, Europe was a geographical term limited to the Peloponnese, but then Herodotus extended its validity to countries north of the Mediterranean. However, it is impossible to define Europe geographically. Clear borders with Asia are missing. Therefore, Europe is an interdependent edifice of historical changes and analyzable through them. And yet, today Europe has been reduced to a simple economic edifice.

Take the inhabitants of the Russian port city of Vladivostok, and even further east those of North Korea: would they be Europeans and their neighbors Asian? A Japanese or a Chinese would be reluctant to describe themselves as "Asian". If a German said to me, "Hey, Asian!", it would often sound insulting or even racist. The concept of Europe begins to waver along the border that separates Russia from North Korea. Germans tend towards abstraction. A classic question for a German is: "What is typically German?", while no Korean would ask: "What is typically Korean?", because the answer would be: "Kimchi" or "Bibimbap".

Nga ana tjetër gjermanët përpiqen me të gjitha mënyrat t'i kthehen një përkufizimi ose "thelbit" të konceptit. Edhe Adorno, në esenë e tij me titull “Auf die Frage. Was ist Deutsch?”, ndihet i detyruar të ofrojë një përkufizim. Me stilin karakterizues, ai shprehet: duke i qëndruar besnik idesë se gjërat, ashtu siç janë, nuk përfaqësojnë realitetin përfundimtar dhe duke shmangur përpjekjet e dëshpëruara për të përcaktuar se çfarë është "gjermane", për aq sa sugjeron ky koncept mund vetëm ta imagjinojmë: një tranzit drejt njerëzimit. Adorno e ngre gjermanin kryesisht në kundërpeshë të tregut dhe kapitalizmit, kurthe në të cilat kanë rënë amerikanët. Prandaj të qenit gjerman tregon përkushtimin ndaj njeriut që ndahet rrënjësisht me kapitalizmin.

Sot vetë Europa është një ngrehinë ekonomike abstrakte, integruar tërësisht dhe në gjithçka globalisht, që përparon duke shtypur individët. Europa si abstraksion ekonomik ngjall ngado hutim, sepse çdo strukturë abstrakte ka veçorinë të zbehë karakteristikat dalluese. Këtu qëndron dhuna e saj. Po kështu, globalizimi mposht me forcë të gjitha dallimet rajonale në mënyrë që të përshpejtojë qarkullimin e informacionit dhe kapitalit. Dhe pikërisht për shkak të dhunës së globalizimit, që e bën gjithçka të njëtrajtshme, lind një dëshirë për identitet, sot e promovuar mbi të gjitha nga partitë e ekstremit të djathtë. Globalizimi që e bën çdo gjë të barabartë, të krahasueshme me monetizim total të botës, na privon nga kuptimi dhe orientimi. Dhuna delokalizuese e globalizimit zgjon një dëshirë për lokalizëm. Lëvizjet separatiste dhe madje identitare, ashtu si terrorizmi ndërkombëtar, përfaqësojnë një përgjigje irracionale ndaj dhunës globale.

Në iluzionin e tij, terroristi përpiqet të imponojë një kuptim. Europa sot nuk është gjë tjetër veçse një ngrehinë ekonomike dhe burokratike, një zonë e tregtisë së lirë me mure dhe gardhe të drejtuara nga jashtë për të bllokuar hyrjen e mysafirëve të padëshiruar. Globalizimi e bën gjithçka të njëjtë dhe të krahasueshme.

Çdo i huaj dëbohet. Karakteri unik i Tjetrit e shqetëson globalen, e cila na imponohet në mendimet tona. Ne sot, ndaj fuqisë së tepërt të botës, reagojmë me nacionalizma, rajonalizma dhe provincializma që e heqin veten si liri dhe pavarësi - Katalonja është shembulli i shkëlqyer i kësaj. Në dritën e këtyre zhvillimeve, nuk ia vlen më barra qiranë të jesh europian. Më mirë një gjerman që e lë veten të frymëzohet nga Tjetri. Më mirë një francez që e lë veten të frymëzohet nga gjermanët, sesa europiani që është i njëjtë kudo.

Këtë vit, në Panairin e Frankfurtit, presidenti francez Emmanuel Macron tha se zbuloi Baudelaire-in përmes Walter Benjamin-it. Pra, ishte një gjerman, një hebre gjerman, ai që e shtyu një francez të lexonte Baudelaire-in: një i huaj deshifroi për të elementë të kulturës së tij. Një francez merr nga një gjerman, një hebre gjerman që vepron si ndërmjetës, atë që tashmë i përket. Që do të thotë: i Huaji është përbërës i së njohurës.

Pa të Huajin, jemi të verbër ndaj së njohurës. Këngëtarja Barbara, një hebreje franceze, shkoi në Göttingen në vitin 1964, për t’u mrekulluar e frymëzuar nga ai qytet i huaj. Kështu lindi kënga e bukur “Göttingen”, e cila e bëri Barbara-n të famshme në të gjithë botën. Është pikërisht fantazia përballë Tjetrit, ajo që i jep Göttingen-it një identitet të pagabueshëm. Barbara i këndon qytetit si një vend dashurie dhe pajtimi. "Sigurisht, nuk ka Senë atje / as bois de Vincennes, / megjithatë do të kishte shumë për të thënë / për Göttingen, për Göttingen. / Parisi këndohet pa pushim, / për Göttingen-in nuk ka këngë, / megjithatë dashuria lulëzon edhe atje / në Göttingen, në Göttingen».

Sipas Hegelit, pajtim do të thotë të puqësh universalen me të veçantën. Nga ky këndvështrim, Europa e sotme nuk është një strukturë e përkushtuar ndaj pajtimit, pasi ajo sillet si një pushtet post-politik dhe burokratik që kundërshton të veçantën ose imponohet duke e nëpërkëmbur atë. Pajtimi do të thotë gjithashtu liri, dhe të veçantës i mungon çdo liri kur i nënshtrohet universales: universalja abstrakte provokon rezistencë të llojeve të ndryshme.

Personalisht, nuk kam synim që të bëhem me çdo kush vendali në Gjermani. Gjermania mbetet për mua vendi im i bukur, por i huaj, dhe unë me shumë kënaqësi mbetem një i huaj që frymëzohet nga e huaja. Për këtë jam patriot, pra një njeri që do një vend, megjithëse Gjermaninë e dua si një vend të huaj, dhe gjermanishten si një gjuhë të huaj. Dua po ashtu valutat e huaja dhe ende mbetem i çuditur nga fakti që udhëtoj në Itali a në Francë duke hasur të njëjtën valutë: për mua ka qenë gjithmonë kënaqësi që gjatë një udhëtimi të merrja në duar një kartmonedhë të huaj, por euro që është njësoj kudo, ma heq këtë gëzim të veçantë.

Kam qenë një fëmijë i pasionauar pas koleksionit të pullave të postës. Më ndillnin fantazitë mbi vendet e huaja. Aplikimi i pullave europiane do të ishte një tmerr i vërtetë. I huaji ushtron tek unë një fuqi të madhe joshëse. E njëjta dhe globalja nuk më joshin, nuk më magjepsin. Unë besoj se shpirti e do të Huajin - pa të cilin frymëzimi zbehet. Barbara nuk do të ushqente dëshirën për të qenë europiane. Ajo ishte një hebreje franceze që këndonte gjermanisht në emër të pajtimit dhe gjermanishtja e Barbarës është e bukur. Për mua është e pamundur ta konsiderosh bukurinë pa të huajën: e gjithë bukuria autentike është e huaj.

Iluminizmi është një arritje mbarë-europiane, por sot ne po i largohemi gjithnjë e më shumë arsyes duke shkuar mbrapsht drejt mitologjive të shfrytëzuara nga ekstremistët e djathtë. Mbi Europë nuk imponohet arsyeja, por siç shkruan Immanuel Kant në veprën e famshme “Drejt paqes së përhershme”, mikpritja. Të mbajturit mend të kësaj bën veçse mirë në një periudhë të mbizotëruar nga armiqësi të llojeve të ndryshme. Duke u rikthyer te Adorno, do të thosha se të jesh europian nuk do të thotë asgjë më shumë se të jesh “në tranzit drejt njerëzimit”. Atëherë po, do të doja të isha europian.

*Byung-Chul Han is a German-Korean philosopher. Before studying philosophy in Germany, he completed his metallurgy studies in South Korea. He is a professor at the University of the Arts in Berlin and the author of over 20 books translated into many languages. The article was translated into Albanian by Erjon Uka.

Also read:
Memory is a narrative fabric

Crowds in the streets that changed realities and online herds that create nothing