Old age is the novelty of our time. It seems a paradox, but in fact it is a privilege, an achievement that we are the first in the history of mankind to try, even if we do not understand it yet (and this is a classic problem of our time: the inability to recognize an advantage) . Vittorino Andreoli is convinced of this, and in his latest book "Letter to an old man, from an old man", he profiles what he calls the new age of life: the existential condition of the future. It does so because it cannot tolerate the waste of resources that the devaluation and misunderstanding of old age brings, just as it cannot tolerate those who mask it, hide it, coddle it, deluding itself that the best way to fulfill the future is to approach eighty. year-olds and sixty-year-olds and sixty-year-olds and forty-year-olds, deluding ourselves that age is a cultural invention, when the only choice lies in the kind of attributes we give to ages rather than the fact that they exist. Like declining birth rates, demographic aging is, for Andreoli, a socio-cultural fact and, at the same time, a chance.
Professor, what do an old man and a child have in common?
Wish.
Define desire for us.
The ability that each of us has to imagine that tomorrow his situation may be different from today.
So the future.
Yes, the future.
But isn't the beauty of being old the freedom from the obsession with doing as much and accumulating as much as characterizes the future-dominated phase of life?
Naturally. Old age makes you enjoy the beauty of living, makes you feel gratitude for the simple fact that you are alive. And it's something very different from the joy of life that you feel in your twenties. We've gone to great lengths to extend our time on Earth, and now that we've succeeded, we regard the old as a burden, instead of celebrating that along with life expectancy that has changed and lengthened, we have a new way to live. different to see life. We don't stop at the old man's view of the world: we are content to teach him that it is a tired, disgusting, or outdated, slow, useless point of view. And that's why we don't even approach the elderly. We say they are lonely, but it is not true. The elderly are abandoned, not lonely.
However, the elderly are also sanctified.
The rich and powerful. But they are few.
Popular culture portrays them as wise, even when they are not rich and powerful.
Wisdom is a quality bestowed upon the elderly when old age was an exceptional case, something so rare that it could be called a gift from the gods. The wise old man was the other side of the hero rioshi coin.
What about now?
The quality of the elderly is not wisdom, it is peace. We do not struggle to work, nor to earn (freedom from money for me is extraordinary). All worries related to the expectations of others disappear, competition also disappears.
And what prevails?
Desire to be useful.
Si?
Duke dëgjuar. Jua them si psikiatër: shumë prej pacientëve që vinin tek unë, kishin nevojë thjesht e vetëm për dikë që t’i dëgjonte. Nëse do të ishim një shoqëri e logjikshme dhe inteligjente, do të dinim ta shfrytëzonim për mirë këtë aftësi të të moshuarve për të mbështetur të tjerët e për të dëgjuar, për të treguar dhe për të dhënë. A nuk është kjo për të cilën njerëzit kanë kaq shumë nevojë, a nuk është ky përqafim që pastaj përfundojmë duke ua dhënë mjekëve sepse mungesa e tij na copëton e na sëmurë? Jua them unë vetë, të moshuarit nuk presin gjë tjetër veçse të ushqejnë marrëdhënie, t’u ofrojnë të tjerëve një hapësirë paqeje, një strehë nga furia, nga lufta, nga jeta aktive dhe egërsia e saj.
Kështu e imagjinoni ju të ardhmen? Një botë në të cilën të moshuarit janë mbështetje (psikologjike le ta themi) për fëmijët dhe të rriturit?
Por a e kuptoni se çfarë pasurie njerëzore ka për të ofruar një popullsi e tërë (jemi 20% e banorëve në Tokë) që edhe pse është ende aktive, e kthjellët, e fortë, nuk duhet të punojë më? Disa vjet më parë, në Padova u mora me një komunitet të moshuarish brenda të cilit ndodheshin edhe kopshte fëmijësh. Ishte e mrekullueshme: në lulishte takoheshin pleq e fëmijë që dilnin nga mësimi, ngjanin si një familje e madhe, kur ndërkohë ishin thjesht të panjohur që ecnin në park.
A është ekonomikisht e qëndrueshme një botë e moshës së tretë?
Ju lutem, thoni pleq. Mua më pëlqen fjala plak. E urrej togfjalëshin “moshë e tretë”. Gjithë ky ëmbëlsim nuk është gjë tjetër veçse një tradhëti, një mohim.
Ndjesë. Përgjigja?
Në Angli shumë njerëz punojnë katër ditë në javë, shpesh nga shtëpia. Automatizimi e ka bërë shumë të rrjedhshme punën tonë. Kurse këtu themi se s’ka punë për të rinjtë sepse s’të lënë të vjetrit. E vërteta është se puna nuk ka më të njëjtin kuptim që i jepnin disa vite më parë. Kushtetuta jonë thotë se jemi një Republikë e themeluar mbi punën. Nuk është e largët dita kur s’do të jemi më.
And what do you hope for in that future for seniors?
To understand how lucky they are, to understand who they are, to understand that it is not true that the lines of love. Sex is not just an organic function. So that they understand that in the body of an elderly person, not everything weakens, but changes, because the requirements are different.
*Vittorino Andreoli is an Italian psychiatrist and writer. He is the author of over 50 books and is known for his simple and direct language. The interview was translated by Erjon Uka.
