Inhumanity begins with silence
Meqenëse mallrat qarkullojnë lirshëm nga një kontinent në tjetrin, duket se liria është mbi të gjitha ajo e sendeve dhe e parave. Njerëzit nuk janë aq me fat, veçanërisht kur janë të varfër dhe me ngjyrë, sepse ekziston mbizotërimi, jo i pranuar, por efektivisht i qenësishëm, i racave.
2023-06-16 18:30:00
Erjon Uka
By Annie Ernaux / Along the coast of Sfax in Tunisia, on the beach of one of the islands of the Kerkenah archipelago, on December 24 of last year, an almost three-year-old girl was found. Drowned. She was wearing a pink sweatshirt and socks. Unlike little Alan, the Syrian peer who was found lying on a Turkish beach in September 2015, wearing a red T-shirt and blue shorts, whose photo went around the world and caused endless emotions, the daughter of Sfaxit remained anonymous, like many of those who flee, grown children, entire families. No one spoke about it in the French press until an article was published in February of this year, on the online page of a newspaper, written by reporter Nejma Brahim.
I don't know if the Tunisian newspapers, or the European ones in general, reported this find, but probably not the Tunisian ones, since it has become common now for fishermen to find and remove dead bodies from their nets.
Furthermore, the National Guard no longer even appears when the drowned immigrants are black. The black girl from Sfax, found dead on a beach, did not even make news in the newspapers, while a cat crushed by a TGV train at the Montparnasse station in Paris on January 23 of this year occupied the pages of "Le Figaro".
Only the collective death of migrants is still reported in the media - but until when? – amid general indifference.
When I was asked to talk about the terror of liberties, my mind went to the daughter of Sfax. I thought of this principle of freedom, embodied in various articles of the European Convention of Human Rights and in France, on the facade of public buildings, which remains a principle that stops at borders. Not for everyone and not for everything.
Since goods flow freely from one continent to another, it seems that freedom is above all that of goods and money. People are not so lucky, especially when they are poor and black, because there is a predominance, not acknowledged but effectively inherent, of race. Sub-Saharan Africans, who for centuries have been treated as commodities, no longer have that status in their sinking ship: the trading dynasties do not return to rescue them. Europe has turned into a fortress and the island of Lampedusa, at its entrance, a huge prison camp, in the silence of other nations.
Çnjerëzorja nis me heshtjen. Aktualisht në Europë rrezikohemi nga mungesa e humanitetit. Popullsia, gjithnjë e më shumë, është e mbështjellë nga një hije gjigante dhe pa formë, si aureolë që valëzohet nga shumë anë, e cila ka depërtuar në çdo gjë. Mund të përmblidhet me një fjalë: imigrim.
A ka ardhur koha, para se të jetë tepër vonë, ta kuptojmë se kjo hije nuk ekziston? Përpara se policia të arrestojë emigrantët - oh, por tashmë e bën! – përpara se të arrestojë ata që u vijnë në ndihmë? Gjithmonë ka pasur migrime ekonomike dhe intelektuale. Normanët, prej nga vij unë, shkuan në Siçili. Sot, një e katërta e popullsisë franceze përbëhet nga emigrantë ose me origjinë emigrante.
Larg nga varfërimi i vendit pritës, burrat dhe gratë, më pas edhe fëmijët, janë pjesë e krijimit e pasurisë. Shoqatat dhe vullnetarët që kërkojnë të ndihmojnë emigrantët e dinë se ata kanë një forcë të brendshme dhe një vizion njerëzor, pa të cilin vendet europiane do të ishin të mangëta.
Në verën e vitit 2016, me rastin e përkujtimit të “Manifesto Ventotene”, i konsideruar si themeli i federalizmit europian, një gazetë italiane më propozoi të shkruaja diçka. Ashtu si edhe sot, nuk mund të mos flisja për zhdukjen e qindra emigrantëve në Mesdhe.
Por kishte edhe një statistikë: prej fillimit të atij viti, 68 gra kishin vdekur në Francë, të vrara nga partnerët e tyre, pa bërë lajm, por thjesht njoftime telegrafike. Mes dy fakteve, shtrihej një indiferencë e përbashkët, një heshtje që do të thotë, në mos normalitet, të paktën përshtatje me situatat e patolerueshme.
Shtatë vjet më vonë, vlerësimi im është i ndryshëm. Gratë e kanë thyer heshtjen. Nëse sot kërkoj territore lirie, i gjej në fjalët e grave. Një zë që është ngritur në mbarë botën, si kurrë më parë në histori, kundër dhunës seksuale nga meshkujt, por edhe kundër të gjitha formave të dominimit politik dhe fetar.
E padrejta u denoncua si e patolerueshme. Në Iran, nën diktaturën e mullahëve, tre fjalë lulëzuan: GRUA, JETË, LIRI; dhe burrat u bashkuan me gratë në të njëjtën luftë, shtypja e së cilës nga autoritetet nuk do të thotë se i ka ardhur fundi. Sepse ky revolucion i ri feminist është i destinuar të pushtojë të gjitha vendet përmes rrjeteve sociale dhe të vërë në dyshim themelet patriarkale të kësaj shoqërie të krijuar, siç shkruante Simone de Beauvoir 70 vjet më parë, nga burrat dhe për burrat. Dhe, urgjentisht, të shpiket një botë në të cilën vajzat dhe djemtë nuk vdesin më në brigjet e Sfaksit.
*Annie Ernaux is the winner of the "Nobel" prize for literature in 2022. She has previously been honored with important prizes such as the "French Language Prize", the "Strega European Prize", the "Marguerite Yourcenar Prize" in 2017 or the "Formentor Prize" ". The novels "Kujtime vajze", "Simple Passion", "Vendi i Baiit" and "Vitet" have been published in Albanian. This article was translated by Erjon Uka.
