Shënime në Blog

Attack on Congress, a ghost on the future

Attack on Congress, a ghost on the future

By Yascha Mounk / As Aristotle noted in "Poeteka", the ending of a drama should be surprising, but at the same time inevitable. If so then the four years of Donald Trump's presidency reached their most apt end.

The Capitol is the most impressive building in Washington. Tourists coming to the city for the first time often confuse it with the White House. And although American democracy has known turbulent days, the country’s lawmakers and senators for two centuries have always been able to perform their duties in its magnificent halls. The last time the enemies of democracy managed to attack the American Parliament building was in 1814, when British troops marched through the streets of Washington.

This helps us understand why Wednesday's events, unlike other bitter stories from the past four years, will be remembered for decades. For the first time in vivid memory, a popular uprising disrupted discussions of the freely elected representatives of the United States. And the person responsible for mobilizing this angry mob and inciting them to action was not a fanatical terrorist or the head of a bizarre religious sect: he was the president of the United States.

After losing the election by 7 million votes, Trump has begun to invent more and more extreme conspiracy theories regarding allegations of electoral fraud. To give his desperate effort the opportunity to overturn the result of free elections, he encouraged supporters to invade Washington. Speaking to the crowd Wednesday morning, he said: "Let's march to the Capitol. The country will not be recaptured by weakness. You have to show strength! ”

Duke marrë zemër nga këto fjalë të zjarrta - dhe nga butësia e dënueshme e policisë - domostruesit zhdukën barrierat e dobëta që supozohej se mbronin zemrën rrahëse të demokracisë amerikane. Deputetët dhe senatorët u detyruan të ndalonin punën dhe të iknin për të ruajtur veten. Qindra mbështetës të Trump hynë në ndërtesë dhe filluan ta plaçkitnin. Në Dhomën e Përfaqësuesve, rojet e armatosura u përpoqën me dëshpërim të ndalonin hyrjen e një rryme demonstruesish në sallë. Disa qindra metra larg, barrierat e fundit turma i kishte marrë përpara. Një burrë pa këmishë, i veshur me një kapelë leshi gjigante me brirë të rremë, u ngjit në podiumin e Senatit, duke treguar muskujt në shenjë triumfi.

Në fund, kryengritja më surreale nga kohët e “Diktatori i Shtetit të Lirë të Banans” të Ëoody Allen u zgjidh dhe si Dhoma ashtu edhe Senati votuan me një mazhorancë të qartë për të certifikuar vullnetin e votimeve. Por megjithëse pas katër vitesh në të cilat Trump ka sulmuar në mijëra mënyra institucionet demokratike amerikane, këto imazhe kanë aftësinë për të na habitur dhe tronditur njëkohësisht.

Nga ana tjetër, për këdo që studion populizmin autoritar, këto ngjarje duken po aq të pashmangshme. Që kur hyri për herë të parë në politikë, Trump gjithmonë ka lënë të kuptojë se ai dhe vetëm ai, e përfaqëson realisht popullin amerikan. Kjo bindje e ka kundërvënë me thuajse çdo institucion demokratik që kufizonte ushtrimin e tij tekanjoz të pushtetit. Sipas mendimit të Trump, as gjyqtarët dhe as përfaqësuesit e zgjedhur nuk kishin të drejtë të prishnin vullnetin e popullit amerikan (siç e interpretonte mendja e tij narciste).

Ky besim themelbësor ndihmon gjithashtu për të shpjeguar pse Trump ishte i paaftë për të pranuar rezultatin e votimit si të ligjshëm. Për sa kohë ai kujton se është zëri i vërtetë i njerëzve, çdo zgjedhje që provon të kundërtën nuk mund të jetë as e lirë dhe as e ndershme. Për këdo që e pranon premisën e tij populiste si të vlefshme, teoritë abuzive të konspiracionit mbi votat e vjedhura janë shpjegimi më logjik për një fakt që nuk mund të ishte ndryshe.

Është gjithçka e pakëndshme dhe e turpshme. Por në mes të kaq shumë shëmtie, nuk duhet të harrojmë se demokracia amerikane, në katër vitet e fundit, ka kaluar një provë të vështirë, e cila në vendet e tjera ka pasur një rezultat tragjikisht të tmerrshëm. Institucionet amerikane janë dëmtuar rëndë. Edhe në skenarin më optimist, do të duhen dekada që ata të rifitojnë besimin dhe prestigjin që gëzonin. Imazhet e 6 janarit do të na ndjekin për shumë vite.

Por në shumë vende të tjera, nga Europa në Azi, nga Afrika në Amerikën e Jugut, populistët autoritarë kanë arritur të marrin kontrollin e plotë të sistemit politik. Dhe shumë të tjerë po presin pas skene duke shpresuar të zbatojnë të njëjtat metoda.

Fitorja për populistët nuk është e pashmangshme. Por pasi isha dëshmitar i dëmit të tmerrshëm që një yll televiziv i “reality show” mund t'i shkaktojë demokracisë më të vjetër në botë, askush nuk do të habitej nëse ata fitonin edhe në vendet e tjera. Konflikti epokal midis demokracisë dhe populizmit sapo ka filluar.

* Yascha Mounk is a German-American political scientist, currently a professor at Johns Hopkins University's School of Advanced International Studies as well as a contributor to several media outlets such as the New York Times, Foreign Affairs, The Atlantic and Slate. The article was translated by Erjon Uka.