Spoiled children in Internet democracy

2022-12-23 17:34:32 Erjon Uka

By Paul Krugman / A few years ago, I think it was 2015, I realized in a very short time how easy it is to turn into a hateful person. I was the first speaker at a convention in Sao Paolo, Brazil, and on the way there, my flight was delayed quite a bit. Afraid of missing my speech due to the city's notorious traffic, the organizers arranged for someone to pick me up at the airport and fly me straight to the hotel terrace.

At the end of the conference, when I saw that a car was waiting for me to take me back to the airport, I thought: “How so? Do I have to go by car?". Usually, in everyday life I travel by subway. But more than anything, the lesson I learned in that moment of meanness was that privilege corrupts you, and it's very easy to think that you've earned that right. Of course, to paraphrase Lord Action, great privilege corrupts just as much, partly from the fact that the privileged are surrounded by people who would never dare point out bad behavior.

That's why I'm not shocked by the self-destruction scene of Elon Musk's reputation. Does it make me curious? Yes, who wouldn't be? However, when an extremely wealthy man - accustomed to always having what he wants and also being an admired icon - finds himself not only losing the regard he enjoys in the public opinion, but also becoming the object of general ridicule. , it is natural for him to let himself go unreasonably, and in doing so, risks making things worse.

It would be very interesting to ask ourselves why we are governed by such people, when it is already clear that we live in the time of arrogant oligarchs. As Kevin Roose recently noted in the Times, Musk still has many admirers in the tech sector. His admirers regard him far from being a spoiled brat, but rather a man who understands what direction the world should take—ideology that writer John Ganz defines as arrogance, when important people don't have to give account to the population for their actions, nor should they be criticized for it. Those who espouse this ideology naturally have great power, even if that power does not yet extend to protecting Musk's followers from the risk of public offense. How is it possible?

S'habit më fakti që përparimi teknologjik dhe rritja e Prodhimit të Brendshëm Bruto nuk arritën t’i jepnin jetë një shoqërie të lumtur dhe të drejtë. Për aq sa mbaj mend, pikëpamjet pesimiste për të ardhmen kanë qenë gurët e themelit të analizave serioze dhe kulturës popullore. Në çdo rast, qoftë kritikët e shkencave sociale si John Kenneth Galbraith, ashtu edhe shkrimtarët intelektualë si William Gibson, përgjithësisht i kanë imagjinuar prej kohësh distopitë koorporatiste që mbysin individualitetin, por jo shoqëritë e dominuara nga plutokratët egoistë, të cilët ngjallin zemërim duke shfaqur pasiguritë e tyre në publik.

Pra çfarë ndodhi? Në një pjesë të saj, përgjigja natyrisht që duhet kërkuar në përqëndrimin e pasurisë në majë të shoqërisë. Edhe përpara flluskës së Twitter-it, të shumtë ishin ata që e krahasonin Elon Musk-un me Howard Hughes-in në vitet e perëndimit të tij. Gjithsesi pasuria e tij, edhe pse e kontekstualizuar me dollarët e sotëm, është thuajse e papërfillshme me atë të Musk-ut, pavarësisht rënies së fundit të aksioneve të kompanisë Tesla. Sipas vlerësimeve që kemi në dispozicion, sot pasuria totale e 0,00001% të popullsisë më të pasur është rreth dhjetë herë më e lartë se ajo e përpara dyzetë viteve. Pasuria e pamatë e super-elitës moderne, natyrisht që sot përkthehet po ashtu në një fuqi të jashtëzakonshme, përfshirë edhe luksin për të vepruar në mënyrë fëminore.

Përtej kësaj, shumë prej supermiliarderëve – që një herë e një kohë fshihen sa kishin mundësi nga shtresat e tjera sociale – sot janë kthyer mirëfilltazi në personazhe të famshëm. Arketipi i njeriut novator që pasurohet duke ndryshuar botën nuk është i ri, daton që në kohën e Thomas Edison-it. Pasuritë e mëdha në fushën e IT-së e kthyen këtë fabul në një kult të mirëfilltë, që me Steve Jobs-in dhe tani me ndjekësit e tij që vërehen ngado. Në të vërtetë, kulti i sipërmarrësit gjenial ka pasur një ndikim shumë të madh në dështimin e kriptovalutave. Sam Bankman-Fried i FTX nuk po shiste një produkt të prekshëm dhe, me sa mund të thuhet, këtë nuk e bëjnë as ish-rivalët e tij që nuk kanë falimentuar ende. Pas gjithë kësaj kohe, askush nuk e ka kuptuar se si mund të përdoren kriptovalutat në jetën reale, përveçse për të pastruar paratë e pista. Në fakt, ajo që Bankman-Fried po shiste ishte një imazh, ai i një vizionari me flokët kaçube dhe veshjet e pahijshme, i cili parashikon të ardhmen ashtu siç asnjë individ i zakonshëm nuk do të arrinte ta bënte.

Elon Musk nuk i përket tamam kësaj kategorie. Kompanitë e tij prodhojnë automobile që vërtetë qarkullojnë dhe raketa që vërtetë fluturojnë. Por e sigurt është që shitjet e tij, dhe mbi të gjitha vlera që kanë në treg kompanitë e tij, varen shumë nga forca e markës së tij personale, që mesa duket ai nuk e shmang dot ta çojë për dreq ditë pas dite. Në fund, Musk dhe Bankman-Fried mund ta gjejnë veten të detyruar të bëjnë punë komunitare të nevojshme, duke njollosur kështu legjendën e sipërmarrësit gjenial që ka bërë kaq shumë dëme.

Right now, Musk's Twitter antics are destroying what turned out to be a valuable resource, a place where some of us spent time getting information from people who knew what they were talking about. Now, the happy ending seems increasingly unlikely. By the way: if this article of mine gets blocked by Twitter - or if my page is simply disabled for abuse - my articles, along with the opinions of an ever-increasing number of Twitter expats, can be found on Mastodon.

*Paul Krugman is an American economist, honored with the Nobel Prize for his work on the New Trade Theory and the New Economic Geography. He is the author of 27 books and a regular contributor to the "New York Times". This article was translated by Erjon Uka.