Beyond this world: Between science and faith
Mbretëria e qiejve dhe mundësia për të gjithë që të ringriheshin me trupin e tyre në ditën e gjykimit, ka qenë më vonë çelësi i suksesit i fesë së krishterë. Shtynte realizimin e njeriut pas një fundi të beftë të botës, me ardhjen e mbretërisë së qiejve. Por bota e rregulluar nga perandoria romake ishte solide dhe u bë kaq popullore ideja e një parajse, ku në pritje të udhëtimit final, mund të prisje me shpirtin
2022-10-12 13:49:34
TiranaPost
Future
Homo sapiens has a fundamental characteristic that distinguishes it from all other living beings: it is the only being that knows that its life has an end. And asking questions about death. The end of the road, the end of me? Or the beginning of a new life in some form of afterlife? Answers vary according to the culture we belong to and according to personal beliefs. And all have evolved over time. The idea of ??reincarnation was the first to appear. It developed nearly 10,000 years ago with the spread of agriculture: observing plants that grew identically every season, it was thought that there should be a rebirth for humans as well.
In the underground temple of Hal Saflieni in Malta, nearly 6 thousand years ago, thousands of the dead were buried in the form of a fetus in the hope that it would be possible to be reborn. But even before that, in Paleolithic and Neolithic cemeteries in Europe and Asia, the dead were wrapped in red ocher (the color of blood and life) and there they were covered with soil. It was thought about the continuity of existence in a world of spirits, where at least the most influential ancestors survived for a while.
Ancient skeptics
Man has not always imagined a peaceful and blessed afterlife. The Sumerians, for example, had a dark idea. So much so that, in mankind's first epic poem, their legendary king, Gilgamesh, struggled with all his might, in vain, to bring his friend Enkidu back to life. And he was put in search of the plant of eternity, which saved him at the last moment, after a water snake snatched it from him. Only at the end of this Epic of Gilgamesh was clarified what really matters: the experience of life, which becomes immortal precisely through the book it narrates. So the Sumerians gave more importance to the glory that was secured thanks to literature, than to the afterlife as a dimension to continue existence. They thus preceded the "memes" of the Darwinist Richard Dawkins: according to which if there are genes that are passed on to offspring,
Vende ekskluzivë
Për egjiptianët, mbretëria e të vdekurve ishte një dimension i rëndësishëm ku mund të ripërjetoheshin kënaqësitë e jetës tokësore. Por në Mbretërinë e lashtë kjo botë ishte vetëm për faraonët. Në Mbretërinë e mesme u përhap tek fisnikët. Dhe vetëm me revolucionet socialë të Mbretërisë së Re u bë e disponueshme për të gjithë. Por edhe në Egjipt nuk mungonin skeptikët për botën e përtejme. Siç tregon kënga e famshme e Arpistit: “Askush nuk vjen prej andej, që të na thotë gjendjen e tij… ndiq zemrën sa kohë je gjallë!”
Në Kinën e lashtë besohej në përjetësinë, në qiell, por vetëm për perandorët. Në Greqinë arkaike, Hadi ishte një vend i errët ku vërtiteshin pa dallim, si fantazma, të këqinjtë dhe të mirët, të frikshmit dhe heronjtë. Luftëtarëve u kushtoheshin fushat e romës antike. Sipas John Bowker, autor i librit “Vdekja në fetë e ndryshme” këto jo gjithmonë premtojnë një botë të përtejme, shperblime apo ndëshkime pas vdekjes. Hyjni si ato babilonase, greke, romake e madje edhe ato azteke sugjeronin vetëm sjellje për të jetuar më mirë në Tokë. Në hinduizmin më të lashtë, përfaqësuar nga Veda (përmbledhje tekstesh të shenjtë indianë) nuk ka gjurmë të parajsave apo ferreve. Megjithatë, parajsa të drejtuara nga hyjni të caktuara që prisnin rimishërimin e shpirtit nisën të konceptohen më vonë në fenë hinduiste.
Shpagim
Edhe monoteistët hebrenj, për pjesën më të madhe të historisë së tyre, nuk mendonin për një botë të përtejme. “Perëndia kish bërë paktin e tij me Abrahamin për të siguruar vazhdimësinë dhe një tokë të premtuar për popullin hebraik”, shpjegon Bowker. “E ndëshkonte dhe shpagonte në jetë, jo në botën e përtejme, që shihej si një vend hijesh”. Hebrenjtë nisën të mendojnë diçka të ngjashme me parajsën vetëm në shekullin II para Krishtit: “Makabejtë kishin refuzuar të luftonin të shtunën dhe ata u masakruan nga armiku. Lindi kështu ideja e një shpagimi për ata martirë: qëndrimi me Perëndinë në një tjetër jetë. Një shpagim që më vonë u shtri për të gjithë “njerëzit e drejtë”.
The kingdom of heaven and the possibility for all to be resurrected with their bodies on the day of judgment was later the key to the success of the Christian religion. It pushed man's realization after a sudden end of the world with the coming of the kingdom of heaven. But the world ordered by the Roman empire was solid, and the idea of ??a paradise, where waiting for the final journey, could wait with the soul, became so popular. The later Muslim religion imagined it in contrast to the sometimes harsh, desert-like environmental conditions in which its believers lived: a garden of cold water, milk and honey, palm trees, flowers, beautiful animals, and many daughters to marry.
*Originally published on Bota.al
