Opinion

A new era of German Foreign Policy began after the Russian occupation of Ukraine

A new era of German Foreign Policy began after the Russian occupation of Ukraine

By Wolfgang Ischinger / Something dramatic, even historical, happened at the Reichstag building in Berlin on February 27th. Olaf Scholz, Chancellor of Germany, announced a plan to spend an additional 100 billion euros ($ 111 billion) on defense; to support the imposition of sanctions on Russia (including those related to the Nord Stream 2 pipeline and SWIFT); to engage in two LNG terminals; to export weapons to Ukraine and consider purchasing US-made F-35s as the next generation of German nuclear-capable aircraft.

This was a massive and almost complete turn of politics. Boasting of continuity as a central element of German foreign policy for decades, German political elites remained stunned. It became clear that Scholz was enjoying not only the support of his coalition but also of the new German opposition leader, Friedrich Merz.

Over the past decade, maintaining the status quo has been at the heart of German foreign policy, often referred to as the Politik der Zurückhaltung, content policy. To understand why, consider our recent story. After reunification in 1990, Germany developed a lasting love affair with stability. The Germans underwent major changes after their catastrophic military and moral defeat in World War II: the division of Germany into East and West; membership in NATO and the European Union for West Germany; membership in the Warsaw Pact for East Germany. Then came the Berlin Wall in the 1960s, and later its fall and the reunification of Germany in 1989-90. For many Germans, this was more than enough change. They felt relief that four decades on the front line of the Cold War were now coming to an end and applauded when German leaders declared that "we are now surrounded only by friends".

Angela Merkel i kuptoi të gjitha këto jashtëzakonisht mirë. Ajo arriti të rizgjidhej tre herë duke u thënë gjermanëve se nuk do ta ‘’tundte varkën’’. Partneriteti me Rusinë, si dhe partneriteti me Kinën, mbetën aspirata gjermane edhe pas aneksimit të Krimesë nga Rusia në vitin 2014, dhe përballë politikave të brendshme gjithnjë e më represive të Kinës.

Merkel deklaroi në vitin 2017, sapo u takua me Donald Trump, se Evropa nuk mund të mbështetej gjithmonë në mbrojtjen nga Amerika. Por ajo nuk i vazhdoi fjalët e saj me veprim. Strategjia bërthamore dhe qëllimi i NATO-s për të siguruar që anëtarët e saj të shpenzojnë 2% të PBB-së për mbrojtjen nuk ishin kurrë ndër prioritetet e saj.

Në vend të kësaj, ajo meriton lëvdata për mbajtjen e BE-së që të mos shpërbëhej gjatë krizës greke dhe pozitës bujare humanitare të Gjermanisë gjatë krizës së migracionit. Por zonja Merkel nuk arriti të përfitonte nga krizat dhe sfidat e ndryshme me të cilat përballet Evropa për ta shtyrë Gjermaninë në një rol të ri dhe në një epokë të re.

Erdhi z. Scholz në fund të 2021. Ai nuk i fitoi vërtet zgjedhjet vitin e kaluar; Partia e zonjës Merkel e humbi atë. Pak prisnin që ai të drejtonte efektivisht koalicionin e tij dhe ai mbeti jo-mbresëlënës në paraqitjet e tij të para ndërkombëtare. Ekspertët e politikës së jashtme deklaruan se bota përreth nesh po ndryshonte gjithnjë e më shpejt; ne në Konferencën e Sigurisë së Mynihut madje botuam një raport të titulluar "Zeitenwende", ose "Ujëmbledhësi", në fund të vitit 2020. Por vetëm pas pushtimit të Ukrainës nga Vladimir Putin muajin e kaluar, Z. Scholz shpjegoi se apasionimi gjerman me status quo-në po shkonte në flakë. Një epokë e re – shumë më e rrezikshme se tre dekadat që nga ribashkimi – kishte filluar.

Scholz po shfaqet si një "kancelar krize". Nëse Angela Merkel do të kishte tentuar të rriste shpenzimet e mbrojtjes me 100 miliardë euro, partitë opozitare do të kishin organizuar protesta në rrugë. Por ai ia ka dalë. A e ka përballuar zotin Scholz sfidën që paraqet Putin? Përgjigjet e këtyre pyetjeve do të varen nga sa mirë Z. Scholz është në gjendje të mbajë të bashkuar koalicionin e tij të semaforëve. Elementet pacifiste brenda saj, duke përfshirë partinë e Gjelbër dhe krahun e majtë të vetë Partisë Social Demokratike të zotit Scholz, mund të mos qëndrojnë të heshtur për shumë kohë. Gjendja e luftës do të përcaktojë reagimin e tyre.

Detyra kryesore për Gjermaninë tani është të forcojë BE-në dhe të sigurojë që ajo të respektohet më shumë si një aktor strategjik. Bashkëpunimi midis Francës dhe Gjermanisë është kritik dhe z. Scholz mezi e përmendi atë në fjalimin e tij të dielën. Nëse presidenti Joe Biden, ose një transatlanticist tjetër i përkushtuar, nuk do të ishte aktualisht në Shtëpinë e Bardhë, BE-ja do të luftonte seriozisht përballë luftës së Putinit. Koalicioni i Scholz ka premtuar se do ta vendosë fuqinë gjermane në shërbim të BE-së. Kjo më kujton fjalët e autorit Thomas Mann rreth shtatë dekada më parë: "Qëllimi ynë nuk duhet të jetë një Evropë gjermane, por një Gjermani evropiane".

* Wolfgang Ischinger is the MSC, which organizes an annual meeting of political and military leaders from 2008 to 2022. Prior to that, he served as German Ambassador to the United States and Britain.

Article originally published in The Economist