Lajme nga Bota

If there is only one God, why are there so many religions?

If there is only one God, why are there so many religions?

This is a good question, and that to me as Rabin has been asked often. Here is my answer: The Qur'an states that Allah could have made all of us monotheists, that is, a single religious community. But he did not do this to test our devotion to the religion given to each of us by God.

"If Allah willed, He would have made you one people, but God's plan is to test you in what He has given you: to compete in all virtues as in a race. The purpose of all of them is to please Allah, who will tell you the truth of the matters on which you are competing. (Qur'an 5:48)

This means that religious pluralism is the will of God. However, for centuries, many believers in one God have criticized and despised each other's religions. Some believers have even imposed conversions, expulsions and inquisitions.

All monotheists pray to the same God, and all prophets of monotheistic faiths are inspired by the same God. How, then, did this intolerance arise, and how can we eliminate religious intolerance from the Abrahamic religions?

With its claim that truth must be immutable and universal, Greek philosophy encouraged most medieval scripture teachers to believe that religion was a zero-sum game: the more truths you find in the scriptures of religion yours, the less truth there is in the scriptures of another religion.

Instead of considering the various texts as complementary, they considered them to be contradictory, declaring the sacred text of another religion to be false. In 1065 Pope Alexander called for a Crusade against the Moors in Spain.

Then in 1073, Pope Gregory signed an official proclamation urging Christian princes to regain control of Muslim-occupied lands in Spain, over which he claimed papal sovereignty on the basis of previous Christian rule and law. These decrees were in fact the beginning of the Christian Crusades against Islam.

Idetë e Papa Gregorit për luftën e krishterë, u shtrinë edhe në luftën kundër armiqve të brendshëm të Kishës (siç ishin protestantët). Për shembull në vitin 1209, Papa Inoçenti III i kërkoi një grupi fisnikësh në Francën e Veriut të mblidhnin një ushtri bashkë me rajonet e Francës Jugore.

Ata organizuan një kryqëzatë shumë të përgjakshme, që përfshiu edhe plaçkitjen e Bezie nga një ushtri e madhe nën autoritetin papnor. Pak para sulmit, që do të sillte vrasjen e 15-20.000 burrave, grave dhe fëmijëve, përfaqësuesi i Papës në atë sulm, Arno Amalrik, raportohet të kenë dhënë një nga urdhrat më famëkeq të historisë:“Vritini që të gjithë. Zoti do t’i njohë kush janë të vetët!”.

4-5 shekujt e ardhshëm të luftërave ushtarake fetare në Evropë dhe Lindjen e Mesme,ishin rezultat i 2-3 shekujve të mëparshëm të luftërave verbale të gjithanshme midis Krishterimit dhe Islamit. E vërteta fetare, u shndërruan në një lojë me shumën zero:çdo gjë pozitive e thënë për një fe tjetër, shihej si një dobësim i fesë së dikujt.

Synimi nuk ishte që njerëzit të përpiqeshin në mënyrë modeste të harmonizonin perspektivat e ndryshme fetare mbi një Zot të vetëm; por për të zmadhuar dallimet fetare, përtej çdo kuptimi të arsyeshëm midis të dy palëve.

Në rast se feja do të promovojë paqen në botën tonë pluraliste, ne duhet që ta refuzojmë ideologjinë e lojës me shumën zero, dhe të përhapin mësimet pluraliste që tashmë ekzistojnë brenda shkrimeve tona të shenjta. Në fund të fundit “të gjithë profetët janë vëllezër. Ata kanë të njëjtin baba (Zotin), por nëna të ndryshme (gjuhët amtare, tokat amë, dhe rrethanat unike historike, që shpjegojnë të gjitha dallimet në shkrimet e tyre).

Siç tha edhe Ebu Hurejra, I Dërguari i Allahut:“Si në këtë botë ashtu edhe në botën tjetër, unë jam më i afërti nga të gjithë njerëzit me Jezusin, birin e Marias. Profetët janë vëllezër nga babai; nënat e tyre janë të ndryshme, por feja e tyre është një”. (Buhari, Libri #55, Hadithi #652).

Pra “Profetët janë vëllezër në besim, edhe pse kanë nëna të ndryshme. Megjithatë feja e tyre është një”. (Libri i Myslimanit #030, Hadithi #5836). Unë jam një rabin reformator, dhe u interesova për herë të parë mbi Islamin kur e studiova në Universitetin Hebraik në Jeruzalem 60 e ca vjet më parë.

Unë e kam vazhduar studimin tim mbi Islamin pa ndërprerje për shumë vite, dhe prej kohësh e konsideroj veten si një rabin reformator dhe një hebre mysliman. Në fakt unë jam një hebre mysliman, pra një hebre besnik që i nënshtrohem vullnetit të Zotit, sepse jam një rabin reformator.

Profeti Abraham ishte hebreu i parë mysliman pasi në Kuran 3:67 thuhet:Ai (Abrahami) nuk ishte Jahudijaun, pra një hebre, dhe as Nasranijan, pra një i Krishterë, por më tepër një Hanifaam, një mysliman, domethënë “një besimtar monoteist hebraik që i nënshtrohet (Islamit) Zotit të vetëm pa një imazh, që krijoi të gjithë hapësirën dhe kohën; dhe që krijoi me pasardhësit e profetit Abraham, nëpërmjet profetëve Isak dhe Jakob (Izraelitë), një numër të madh monoteistësh të quajtur Populli i Izraelit, Banu Izrael.

Profeti Isaia tha:”Por ti, Izrael, shërbëtori im, Jakobi, që unë kam zgjedhur, je pasardhës i Abrahamit, mikut tim;” (Isaia 41:8) Kështu, pasardhësit biologjikë të profetit Abraham (Banu Izraeli), u bënë bashkësia e parë monoteiste në vazhdim, kur Zoti i shpëtoi ata nga shtypja e egjiptianëve; dhe pati me ta një besëlidhje të vazhdueshme me ta në malin Sinai. Profeti Abraham nuk lindi hebre, por pasardhësit e tij nga nipi i tij Jakobi/Izraeli u bënë Banu/Izraeli, populli hebre.

Për 1200 e ca vjet pas Profetit Moisi, Banu Israel ishte i vetmi komunitet monoteist në botë. Në dallim nga bashkësitë e tjera monoteiste që u ngritën dhe ranë gjatë atyre shekujve; shumica, por jo të gjithë, nga Banu Izraeli i qëndruan besnikë besëlidhjes që Perëndia bëri me ta në Malin Sinai.

Si rabin unë jam besnik ndaj besëlidhjes që bëri Perëndia me Abrahamin – hebreu i parë mysliman – dhe i nënshtrohem urdhërimeve që Perëndia i dha popullit të Izraelit në Malin Sinai. Por si një rabin reformator, unë besoj se udhëheqësit shpirtërorë hebrenj duhet të modifikojnë traditën hebraike, teksa po ndryshojnë rrethanat shoqërore dhe historike.

Po ashtu unë besoj se ne nuk duhet ta bëjmë të vështirë këtë fe për njerëzit që e praktikojnë. Këto janë mësimet që predikoi edhe profeti Muhamed 12 shekuj para ngritjes së Judaizmit Reformator në fillimin e shekullit XIX.

Unë zgjedh të përdor Kuranin dhe Hadithet për të ilustruar argumentin se të gjitha fetë, përmbajnë deklarata që shpallin dhe miratojnë pluralizmin fetar. Ato përmbajnë ndërkohë edhe deklarata të tjera, që duket se pretendojnë ekskluzivitet fetar. Këto pikëpamje të kundërta janë vullneti i Zotit, në mënyrë që të ne mund të sprovohemi.

Zgjedhja midis së mirës dhe së keqes, është një zgjedhje morale që mund ta bëjnë edhe agnostikët dhe ateistët. Besimtarët duhet të besojnë në të gjitha fjalët e Zotit, por nëse vlerësojmë mirësinë, përulësinë dhe paqen, ne jemi të detyruar të zgjedhim të kuptojmë deklaratat në dukje ekskluzive në kontekstin e deklaratave pranuese. Ky është vullneti i Zotit, në mënyrë që besimtarët të sprovohen në përkushtimin e tyre ndaj mirësisë, përulësisë dhe paqes.

Note: Allen Maller retired in 2006 after 39 years as rabbi of Akiba Temple in Culver City, California. He is the author of a book on Jewish mysticism, God, Sex and Kabbalah. / EurAsia Review.

* This is an article produced by Bota.al and reposted on Tiranapost.al.