My 15-year-old student died of cancer. He gave me a life-changing gift that I never expected
2022-01-27 16:03:08
TiranaPost
By Tayla Blaire
A shadow passed over my desk. A 13-year-old boy saw me as he showed me a picture on his phone. "This is Olivia. "She is my cat and sometimes she sleeps on my neck," he told me.
I thanked Josh for sharing his picture of Olivia with me. He waved and I continued to stare at the class sheets. Josh's essays have always been a focal point. He was smart, mature and intelligent. Oh, and he loved cats. He became my favorite and that is why I felt like I was hit in the face with a solid object when we were told about his cancer diagnosis at a staff meeting in his early 9th grade.
I took his mother's details and arranged a visit for the same afternoon. Even now, the smell of disinfectant takes me back to that hallway, to Josh's room. People were scattered around him, Joshi in the center. "Madam!" He exclaimed, excited at some fresh fun. He introduced me to everyone around him. I forgot all the names instantly. It was just him. My son.
I visited him every day, as often as I could. One day, I arrived with my ballet slippers. He was content and wore them for hours. We talked about school, what others were doing, what he thought about nurses and hospital food.
I would complain about my schedule and the administrator workload. He nodded. " Do you know what's worse than a bad schedule?" he asked. "What?" I answered. "Cancer, " he said wisely, smiling as the people around him gasped in shock. That was his humor - he could not get it anywhere.
Josh came out of the hospital to die at home - there was nothing they could do, apparently.
"A do të vazhdoni të më vizitoni në shtëpi?" pyeti ai, i shqetësuar se do të thoja jo. "Do të të vizitoja në Mars, kerubin," i thashë.
Në shtëpinë e tij kishte më pak njerëz sesa në spital. "Njerëzit kanë mbaruar së vizituari," tha Penny Castle, nëna e tij.
Mund të shihja se nga i mori të gjitha cilësitë e mira Josh - familja e tij buronte dritë. Babai i tij, Shannon, ishte i shpejtë. Vëllai i tij më i vogël, Krisi, ishte i ngrohtë dhe i butë. Vizitat e mia ishin të shpeshta dhe të gjata.
Kërkova një takim me psikologun tim, të cilin e kisha parë për herë të fundit vite më parë. E pyeta se si mund të filloja ta kuptoja që fëmija im, studenti im, një fëmijë që e doja, do të vdiste. Më kujtohet se ajo përlotet.
Ajo më tha se kisha dy zgjedhje. Mund të distancohesha prej tij - dhe ta zbusja goditjen më vonë. Ose, mund të përqafoja kohën që kisha mbetur, duke e ditur se nuk humba kohë dhe duke e ditur se do të më thyente. Unë zgjodha këtë të fundit. I hodha të gjithë “përshtatshmërinë” për ruajtjen e distancës së duhur dhe shkëputjes mes një mësuesi dhe një studenti.
Unë pushova së menduari për familjen e tij si të lidhur me shkollën. Ata ishin bërë miq. U njoha me familjen e madhe, duke takuar pothuajse të gjithë. Një ditë, Penny më pyeti pse e kisha fshehur të fejuarin tim prej tyre.
Ajo e ftoi Kris (Chris im) për darkë atë natë. Joshi u ul në krye të tavolinës, duke u dobësuar nga dita në ditë, por asnjë dobësi nuk ndikoi në atë vështrimin e tij të mprehtë si brisk, teksa përmasonte njeriun me të cilin kisha rënë dakord të martohesha. Ai u zbut kur Chris fillloi të fliste për komiket e DC. DC është superior ndaj Marvel, ata ranë dakord. Dhe kështu, Chris mund të qëndronte.
Për festën e tij të 15-vjetorit, ai kërkoi paketa kujdesi për t'u dhuruar familjeve të paprivilegjuara me fëmijë që luftojnë kancerin.
Josh vdiq më 18 janar 2018, në krahët e nënës së tij, 354 ditë pas diagnozës së tij - dhe bota ime, siç e kisha njohur, mori fund. Filloi pikëllimi, siç nuk e kisha njohur kurrë. Më konsumoi.
Ky fëmijë nuk ishte kurrë i imi, e megjithatë unë e kisha dashur aq shumë. Dhe pastaj erdhi frika ime. Josh i kishte udhëzuar të gjithë që në memorialin e tij njerëzit të vishnin një veshje superheroi dhe kishte zgjedhur kolonën zanore të tij.
Pasi mbaroi memoriali, u tmerrova se familja e tij do të më kërkonte të mos i vizitoja më. Në fund të fundit, Joshi nuk ishte më aty, dhe unë isha thjesht mësuesja i tij. Por vizitat tona vazhduan dhe ne u mbështetëm te njëri-tjetri.
Me kalimin e kohës, dashamirësit pushuan së vizituari, por unë dhe Krisi qëndruam. Njerëzit donin të ndalonin së foluri për Josh-in, nga frika se kjo do të shqetësonte familjen e tij. Gjithçka që doja të bëja ishte të flisja për të, dhe e bëmë. Ishte e çrregullt, ishte e dashur, ishte e vërtetë. Ne adoptuam dy mace dhe e quajtëm macen e zezë Cosmo, një referencë për emrin e dytë të Josh. Ajo nuk fle në qafën time, por në shpatullën time.
I think Josh knew exactly what he was doing when he asked me to visit him at the hospital that day and when he asked me to keep visiting him at home. He was expanding his family, expanding our support, so that we would have more people to support when he left. Josh may have been my student, but he taught me so much more. He taught me the concept of "chosen family" - not by blood but by love. People who hold my heart in their hearts and theirs in mine.
Tiranapost.al
