Histori Personale

How painful it is to sing lullaby to your mother with Alzheimer's

How painful it is to sing lullaby to your mother with Alzheimer's

Actress Daniela Poggi, who cared for her ailing mother for ten years, won the "Grandma on the Blue Planet" literary award for her short story "The Pink World", organized by the non-profit organization De Banfield of Trieste.

"At first you do not understand. And you also get angry:" Mom enough! I have already explained this to you ten times! "." Have you forgotten? Do you know why? Do you go around? It takes some time to understand. And understand the reality: that person you love is falling into a black hole. "And anger is replaced by the pain of discovering that it is a journey of no return."

Daniela Poggi, theatrical actress and protagonist of the Italian film scene of the eighties and nineties, tells the story of her mother Lydia ordeal, battling Alzheimer’s dementia, the most prevalent form of cognitive impairment that gradually turns off the light of memory. Today is World Alzheimer's Day. And Daniela Poggi is happy. With her short story 'The Pink World' she won the literary competition 'Grandma on the Blue Planet'. The competition is led by Michela Marzano and is organized by the non-profit organization De Banfield of Trieste which has been dealing with this disease for more than thirty years.

'Pink World' is dedicated to her mother who died 11 years ago after 10 years ill. What do you remember about that period?

"Dëshironi një fotografi? Nëna ime duke shikuar unë nuk e di çfarë ndërsa kreh kukullat e ulura në shtrat. Unë i këndoj asaj ninullën."

Dhe ajo pyet veten se çfarë po mendon.

"Sigurisht. Ju kërkoni dhe e kërkoni atë. Dhe zemra që ju dhemb." Bota e Rozës "fillon pikërisht këtu: është tregimi nga brenda. Është një përpjekje për të shpjeguar, për të interpretuar atë që ndodh në shpirt dhe ndodh në kokën e atyre që sëmuren. Cilat janë frika e tyre, nevojat e tyre. Interpretimi që ata i japin një realiteti që është i ndryshëm nga ai që shohin të gjithë të tjerët.

Historia është një dialog midis Rozës dhe flokëve të dëborës. Kanë qenë 10 vjet ferr, sepse kjo sëmundje të heq pak nga pak, ditë pas dite, thelbin tënd, personalitetin tënd, atë që ke qenë, kujtesën tënde. Dhe pastaj pas kokës tënde merr edhe posedimin e trupit. Por kishte edhe momente 'poetike' në ato dhjetë vitet shumë të dhimbshme ".

Cilat?

"Unë kam kujtesën time duke vallëzuar para saj, ose duke përsëritur pjesën e një shfaqjeje që do të bëja në skenë. Dhe atje ajo po më shikon. Dhe sytë e saj ndriçojnë. Në ato momente, ajo ishte atje. Ajo nuk mungonte më. E gjeta nënën time për një moment ".

Si e vutë re që ajo ishte e sëmurë?

"Ishte e komplikuar për ta kuptuar atë. Ajo jetonte në Milano dhe unë në Romë. Unë do t'i tregoja në mënyrë parëndësishme gjërat e saj dhe do t'i harroja ato, ajo shpesh më përsëriste një koncept. Diagnoza. Megjithatë, situata po përkeqësohej . Pastaj ajo filloi të hidhte objekte nga ballkoni. Dhe ajo jetonte në katin e 22 -të. Ndërhyrja e miqve që i thirra dëshpërimisht në telefon dhe vrapimi tek ajo nuk ishte më e mjaftueshme. "

Pra, çfarë bëri ajo?

"E solla në Romë tek unë. Ai udhëtim ishte i tmerrshëm. Unë ende kam zërin e saj në veshët e mi. Ajo po qante dhe vazhdimisht më pyeste" Ku po shkojmë? Ku po shkojmë? ". Ishte momenti në të cilin përfundimisht u bëra nëna e saj dhe ajo vajza ime. Ajo bëhej pis, nuk donte të lahej. Pacientët me Alzheimer e bëjnë këtë.

Por mund të them që isha një person me fat sepse kisha mjetet financiare për t'u marrë me të. Kujdesi për një person të sëmurë në këto kushte është shumë i rëndë dhe duhet të kesh ndihmë të vazhdueshme gjatë gjithë ditës.

Shteti duhet të kujdeset për të, shuma e ndarë për shoqëruesin nuk mund të jetë e mjaftueshme.

Çfarë këshille u jepni familjeve që gjenden në këtë situatë?

"Kërkoni ndihmë, dëgjoni. Dhe nëse ata kanë mundësi, të mos i çrrënjosin të sëmurët nga shtëpia e tyre, nga të dashurit e tyre. Edhe nëse është shumë e vështirë".

A keni marrë ndihmë psikologjike?

"Faith has given me great help. Belief in God has been a great consolation. It has also helped me metabolize suffering and also given me the strength to take an artistic, almost cathartic path on the subject: I have written a recital "I am my mother's mother" and a book, "Remember Me", published by Vita Felice, whose proceeds all go to the Salento Alzheimer's Association, and now this story ends with the contrast of two colors: the protagonist's pink and the whiteness of the snow hair. And the request for a hug. "

Tiranapost.al