Histori Personale

Macklemore shares his story of alcohol addiction: I would have died

Macklemore shares his story of alcohol addiction: I would have died
I first drank alcohol when I was 14 years old. I stole it from my parents's drink cupboard, which was above the fridge. I had a chance and wondered how the two would feel. And then I had two and I was wondering how four would feel.

Beer 12 glasses of vodka. I ended up on a downtown bus, then a McDonalds, where I was thrown in the trash and had to be run over by cops. This was my first drunken experience. From the beginning, I had allergies where one was not enough, and once I started, I could not stop.

At the same time I started using drugs and alcohol. When it comes to fantasy, there is this false concept that musicians are at their peak when using a ton of drugs. This has never been my experience. When I use drugs and alcohol, I turn off. I have a veil over my eyes. I can no longer see the truth. I sit on the couch and play PlayStation with my friends. Maybe I will be free in a park, but when it comes to making albums, it will be impossible. When I'm sober, I'm creative and productive.

Macklemore shares his story of alcohol addiction: I would have died

I soon saw that my life was falling apart within the first year of drug and alcohol use, but only years later I hit a rock and ended up in a place where I could find help.

Kur isha rreth 25 vjeç, paguaja faturat me muzikën time, por vetëm mezi. Çdo lloj vrulli që kisha në vend si muzikant sapo ndaloi. Po jetoja për t'u ngritur lart. Po abuzoja me OxyContin. Pija me tepri hashash. Kisha humbur disi vullnetin për të jetuar në atë pikë.

Babai bëri një bisedë me mua dhe më bëri pyetjen shumë të thjeshtë, por të thellë: «A je i lumtur?» Nuk mund të isha i pandershëm në atë moment. Përgjigjja ishte se nuk isha aspak i lumtur. Isha i thyer. Isha i dëshpëruar. Ai donte të më dërgonte në kurim dhe pak pas kësaj, u dorëzova. Kjo ishte gjëja më e fuqishme që kam bërë ndonjëherë: dorëzimi i parë. Duke thënë, "Ok, unë jam gati për të marrë ndihmë dhe nuk mendoj se mund ta bëj këtë vetë."

Kur dolën nga trajtimi, u ktheva në bodrumin e prindërve të mi. Më kujtohet kur mendova, "Çfarë do të bëj? A do të flas për këtë?" Askush në njohurinë time në muzikën hip-hop nuk kishte qenë i pastër dhe esëll më parë, të paktën jo publikisht. Kam pasur këtë moment, "Unë ndoshta duhet të fsheh këtë. Kjo nuk është e mirë." Pastaj i thashë: "E di, ky jam unë. Dua të jem transparent. Dua të jem i sinqertë. Dua të them të vërtetën time. Kjo është historia ime."

Sobrieta nuk është një luftë e përditshme, por është një përpjekje e përditshme. Duhet të jem proaktive në lidhje me shërimin tim. Kur flas për këtë, marr një pushim frymor. Nëse nuk jam duke u lidhur me të tjerët, duke qenë në shërbim, duke shkuar në mbledhje, duke punuar hapat, përfundimisht do të harroj se sa keq bëhet. Unë do të përfundoj duke menduar se një ilaç është zgjidhja më e mirë për të më nxjerrë nga çfarëdo dhimbje momentale që jam në.

Hera e fundit që u përsërita ishte në vitin 2020. Kur pandeminë e goditi dhe ne ishim të gjithë të mbyllur. Kam pritur gjithë jetën time që të kem këtë periudhë ku jam vetëm në shtëpi dhe të dal me fëmijët e mi dhe nuk mund të bëj asgjë tjetër po të doja.

Unë e di se varësia është një sëmundje e kurueshme, por unë kurrë nuk do të shërohem, dhe unë jam plotësisht në rregull me këtë. Bota ku më ka çuar rimëkëmbja është përtej çdo gjëje që mund të kisha imagjinuar ndonjëherë. Nuk do të kisha pasur kurrë karrierë në muzikë po të mos kisha qenë në gjendje të shkoja në kurim. Do kisha vdekur. Këto nuk janë mendime madhështore. Është vetëm e vërteta. Babai im ishte në gjendje të përballonte një qendër trajtimi. E di që shumë nujerëz nuk munden, ose nuk mund të përballojnë të marrin kohën e lirë nga puna.

Nuk do të kisha pasur kurrë karrierë në muzikë po të mos kisha qenë në gjendje të shkoja në kurim. Do kisha vdekur.

There is guilt and shame about the disease of addiction. Acknowledging that you have a problem is a very big issue. Denial is killer. Addiction is a progressive disease. It will get worse. For people who are struggling now, healing begins by being honest with oneself and then seeking help. The natural tendency of someone who has active addiction is to hide, to lie, to manipulate. It is a disease of secrecy, shame and guilt. It is cunning, confusing and powerful. It is so important to be honest with ourselves and our loved ones. We are not responsible for the disease, but we are responsible for what we do about it.