Personal story/ The three types of people I met when I got divorced
2024-05-08 14:26:11
TiranaPost
This is a personal story of a girl in India. But the mentality of a divorced girl and the interventions of the narrow and wide circle are not far from the reality where we live.
History…
In India, where I live, if a girl is not married by the age of 30, it means that there is something wrong with her, because she is way past the age of marriage. Another regressive belief common here is that divorce is shameful, especially for women.
With these messed up belief systems, I'm sure you can imagine the level of others and contempt for someone like me, a girl who got married and divorced before the age of 30.
I got married at the age of 25, in 2015 to a man I loved with all my heart. Family and friends couldn't be happier that I was finally "settling down" - after all, the typical Indian marriage lasts forever, even when it's irretrievably destroyed. For a variety of reasons, things soon came to a screeching halt. We separated in 2017 and after a difficult year and a half, we were legally divorced by mutual consent.
It wasn't until I was officially divorced that I started telling people that my marriage didn't work. I waited so long partly because I wasn't ready to have conversations on the subject, but mostly because I wasn't ready to deal with judgment, pity, and unsolicited advice. I knew my friends would be there for me, but divorce is such a taboo subject here that even young people don't approve of the word "Divorce".
When I decided to speak my truth, I thought I could handle all kinds of backlash. After all, I had survived PTSD and severe depression because of the way my relationship fell apart. Also, I thought that maybe it was all in my head, and I was projecting my fears onto people being empathetic or at least respectful.
I was wrong. I was visibly heartbroken, yet very few people in my life supported me. My traditional middle-class parents were among those who supported me; they surprised me when they welcomed me home with open arms. Single friends sent me funny memes and texts about how marriage is out of style. I didn't know any divorcees to talk to, but the humor at least helped me validate my move to end the relationship. On the other hand, other relatives and acquaintances chose to reflect the cruel side of Indian society (as described below).
All I needed were gentle affirmations that I would be okay, the pain would subside. Even a 'How are you looking?' would be enough. But most people fell into these three camps:
Ata që ndiheshin shumë të sikletosur afër meje për të pyetur për ndonjë gjë që lidhej me divorcin tim, kështu që ata folën për gjithçka tjetër veç për këtë çështje jo. Të shtiresh sikur nuk ka ndodhur kurrë ishte mënyra më e lehtë për ta hedhur paq situatën, për ta.
Ata që shmangën të flisnin me mua sepse e shikonin me përçmim zgjedhjen time për t'i dhënë fund një martese që nuk ishte e duhura për mua. Si nuk guxova të jetoja me të 'derisa vdekja të na ndajë'! Pse nuk mund të isha përpjekur të shpëtoja martesën time duke bërë një ose dy fëmijë? Më vonë, kur mësuan se unë kurrë nuk doja fëmijë si fillim, u tmerruan. Fakti që nuk po flisnin me mua, nuk domethënë që nuk po mbanin shënime dhe nuk po përgojonin me terma “e ligë” dhe “e pacipë”.
Ishin pastaj edhe ata që më pyesnin hapur se çfarë shkoi keq, sikur të ishte puna e tyre të dinin detaje të tilla intime për jetën time personale. Këto lloj pyetjesh pushtuese erdhën nga njerëz që mezi i njihja, por ata patën guximin t'i bënin pa asnjë frikë apo hezitim.
Shumica e këtyre njerëzve nuk ishin të gatshëm të ndryshonin sjelljen e tyre toksike, kështu që nuk kisha zgjidhje tjetër veçse t'i shkëputja nga jeta ime.
Për fat, njerëzit për të cilët kujdesesha më shumë – prindërit, motrat, nipërit e mi të vegjël dhe hallat e mia të pamartuara – më qëndruan afër. Sot, njerëzit që janë pjesë e jetës sime janë ata që kujdesen për mua si individ në vend që të më përkufizojnë nga statusi i marrëdhënies sime.
Fatkeqësisht, edhe pse mund ta zgjedh shoqërinë që dua të mbaj, nuk mund t`i bllokoj plotësisht opinionet e neveritshme për mua. Stigma kundër divorcit është e dhimbshme, edhe për dikë po aq social sa unë.
Sa të dalë e vërteta, gënjeshtra ka bërë xhiron e botës dhe kjo është kaq e vërtetë. Po e ndesh sidomos tani kur kam dëgjuar për veten time thashetheme nga më të
Mund të garantoj për faktin se është 100% e vërtetë, sepse kam dëgjuar disa spekulime të egra për mua. Fjalë për fjalë çdo lëvizje që bëj shqyrtohet dhe gjykohet.
Divorci është një çnderim për emrin e familjes, veçanërisht për prindërit e një gruaje të divorcuar. Një grua e divorcuar damkoset për gjithë jetën, sepse ajo nuk është më e pastër dhe me siguri është e pamjaftueshme për të mos qenë në gjendje të mbajë burrin e saj. Edhe nëse ajo arrin të rimartohet, njerëzit do të mbajnë mend gjithmonë faktin se martesa e saj e parë “vdiq”.
Edhe pse kjo dramë e vazhdueshme më shqetëson shumë më pak se në fillim, përjashtimi social, keqdashja dhe mosrespektimi i thjeshtë më shqetësojnë deri diku.
As nuk mund ta imagjinoj traumën që kalojnë gratë e divorcuara nga qytetet e vogla dhe me një arsim të ulët, veçanërisht kur familjet e tyre i mohojnë ato. Nuk është çudi që kaq shumë gra qëndrojnë në martesa abuzive, ose madje i japin fund jetës së tyre. Më keq, shoqëria jonë miraton vdekjen mbi divorcin. Dhe femrat “e ndotura” si unë pritet t'i thonë po çdo mashkulli që është aq i sjellshëm sa të dëshirojë të martohet me to.
Do I feel bad that my marriage ended? A thousand times. But I'd rather be single for the rest of my life than compromise my values just to stay married to the wrong person. Do I feel like I should have tried harder to stay married? Despite knowing that this would involve giving up my dignity and integrity, yes, the thought still crosses my mind.
If it weren't for the power of therapy, especially mental reframing, I would have collapsed under the weight of these destructive thoughts. Today, I have learned to live life on my own terms, without worrying about how people perceive me. It's their reflection, not mine.
While my society sees me as a divorcee, I am now more empowered than ever. Even though I don't get invited to weddings anymore, I'm finally okay with who I am. My life partner (or lack thereof) will no longer define me as a person. I have learned that at the end of the day, myself is all I have and the relationship I have with myself is paramount.
