I did 22 years of therapy because I was afraid of death, until my brother got cancer
2022-04-06 14:26:53
TiranaPost
The first panic attack occurred when I was 7 years old. I was watching ‘The Langoliers’ by Stephen King, who follows 10 passengers on a flight, who wake up and discover that their plane is gone and they are completely alone in an empty airport. I do not know why, but while watching this movie, I created the idea that when you die, your body leaves, but your soul continues to live. It is as if the soul has been left alone, in an empty airport, forever and ever.
I ran down the hall, crashed into a ball and crawled until my knees bled. I pulled my hair from the roots until my hand was full. My brother, Dave, held my wrists to prevent me from hurting myself any more. He and his parents hugged me, gave me a hot bath, and did their best to calm me down. They told me that the story I had convinced myself was true ... was not. I had just seen a movie and so on.
These types of panic attacks continued for more than a decade. But everyone in my family and I believed that with the help of therapists, these fears would fade over time. We thought it was childhood fear. And we were not the only ones who thought so - I remember a psychotherapist when I was 10 in our third session told me, “When you're 17, those thoughts will go away. So don't think about them until then. " I had no idea how and why he set that age, but for years I waited. I thought that on the morning of my 17th birthday, I would wake up and the fear would be gone.
He was wrong. In fact, not long after I turned 17, we started an astronomy class in science class. Something about the infinity of the universe, along with the idea of ??being just like a floating soul made me even worse. The panic attacks, which had given way to obsessive-compulsive disorder and depression, became so bad that I was forced to take a break from school.
That was when I increased my lace dose and started sessions with a cognitive behavior therapist. To expose my fear of death, the therapist asked me to read death essays - many death essays. I even wrote a song about it - I was instructed to record the song and put it in the background as I brushed my teeth every night.
Pikërisht në atë kohë fillova të krijoj idenë e një skenari filmi të quajtur 'Vdekje, fantazma dhe gjëra të tjera'. Çuditërisht, skenari kishte të bënte me veten time adoleshente që përpiqej të pajtohej me vdekjen e një shoku. Ideja për të shkruar skenarin ishte e imja, por terapisti im e miratoi.
Me kalimin e kohës, vazhdova të vizitoja disa mjekë - terapistin tim, psikiatër - dhe përfundimisht, fillova të përmirësohem. Ushtrimet e ekspozimit, të kombinuara me tre ilaçet e ndryshme që po merrja, po funksiononin. Vazhdova të punoja me skenarin tim dhe madje u regjistrova në një kurs virtual për ta përfunduar atë. U diplomova në Uashington, D.C. dhe po e shijoja jetën time.
Por si të gjitha gjërat e mira, nuk zgjati.
Tre muaj më parë, vëllai im Dave u diagnostikua me një formë agresive të limfoma Burkitt. Dhe për herë të parë ndonjëherë, u detyrova të pajtohesha me faktin se e kisha pranë vdekjen e se personi më i afërt me mua mund të vdiste.
Limfoma Burkitt është e rrallë në vendet perëndimore dhe përbën vetëm 1% të limfomave të të rriturve, sipas Fondacionit të Leukemisë. Burkitt konsiderohet një limfomë 'shumë agresive' sepse përhapet shpejt, shpesh në palcën e eshtrave, gjak dhe sistemin nervor qendror.
Në një farë mënyre, diagnostikimi i Dejvit me këtë formë kanceri ka qenë një terapi ekspozimi në vetvete. Shumë më shumë me peshë sesa terapia që kam bërë gjithë jetën.
Ditën kur mësova se Dave ishte i sëmurë, pata sulmin tim të pare pas kaq kohësh të panikut. Ishte një përgjigje intuitive ndaj lajmit dhe dukej sikur vitet e terapisë që kisha bërë dolën jashtë dritares. Nisa ilaçe që kisha 5 vite që i kisha lënë dhe rinisa seancat.
Pastaj, gjatë raundit të dytë të kimioterapisë së Dave, ndodhi diçka interesante: Filluam të flasim për vdekjen. Dejvi dhe unë folëm drejtpërdrejt me atë që ai po përballej. Pa ekzagjerime. Pa eufemizëm.
Duke folur për vdekjen dhe duke folur me Dave për të, vdekja humbi fuqinë e saj. E humbi kontrollin që kishte mbi mua.
Që nga java e kaluar, Dave është në gjysmë të rrugës së trajtimit të tij kimio. Jam e lumtur të them se i gjithë kanceri është zhdukur, përveç një grimce në femurin e tij të majtë. Mjekët shpresojnë se tre raundet e fundit të kimioterapisë do ta çrrënjosin atë dhe nuk do t`i duhet të bëjë më terapi.
Pavarësisht reagimit tim fillestar ndaj lajmit për sëmundjen e Dave, vëllai im është duke përjetuar potencialisht atë që kisha frikë për kaq shumë vite. Kjo nuk do të thotë se jam 'OK'. Nuk do të thotë që po eci me një buzëqeshje në fytyrë. Kalova vite duke u përpjekur ta kapërcej këtë frikë pikërisht në kohën që vëllai im të përballej me të. Pra, ndoshta në një mënyrë të çuditshme, të shtrembëruar dhe të errët, gjithçka ishte e thënë të ndodhte.
Last week, with the help of my brother, I wrote a new ending for my screenplay. It includes a character named Charley. It comes down to understanding that tomorrow is not a safe thing and the day after tomorrow so much the less.
