Alice Munro: Real life was not my house, children and husband
2022-07-10 10:17:03
TiranaPost
At the age of thirty-seven, after a long series of rejection letters from publishing houses, Alice Munro finally managed to publish her first book of short stories.
She was married with three daughters and a home life that now seemed hopeless, but she also kept a secret: for about fifteen years she had been working on her stories, trying to find the perfect formula. Interviewed in the nineties by The Paris Revieë, she recounted all those years spent trying to make sense of her daily life, which could not be just that of a housewife.
“Jeta e vërtetë nuk ishin shtëpia ime, fëmijët e mi dhe burri im. Ajo që ishte e vërtetë ishte shkrimi im. Si u krijuan në mendjen time dhe më pas u hodhën faqe më faqe. Një realitet nga i cili s`mund të hiqja dorë kurrë”.
E lindur në vitin 1931 në një qytet të vogël në Ontario, Alice Laidlaë (ky është emri i saj i vajzërisë) e gjeti menjëherë veten në një mikrokozmos tragjik. Babai i tij rriste kafshë dhe mezi e mbante familjen, kurse nëna ishte mësuese.
“Ne jetonim jashtë shoqërisë, as në qytet dhe as në fshat, në një lloj geto. Aty jetonin prostituta dhe kontrabandistë, një komunitet njerëzish të ndryshëm nga unë”.
Situata u përkeqësua më tej me sëmundjen e nënës së saj, e cila e detyroi të kujdesej për shtëpinë dhe të hiqte dorë nga çdo lloj argëtimi. Pikërisht në këtë moment ajo filloi t'i përkushtohej shkrimit dhe studimit, duke fituar një bursë dyvjeçare në Universitetin e Ontarios Perëndimore.
“E dija që universiteti nuk do të zgjaste shumë. Ishin pak pushime nga jeta ime në shtëpi dhe doja ta shijoja në maksimum. Kam studiuar, shkruar dhe lexuar.”
Pikërisht gjatë studimeve u njoh me James Munro, një avokat i ardhshëm dhe që i përkiste një familjeje të pasur, dhe vendosi të martohej me të, duke shkuar kundër vullnetit të prindërve. Atë e shtynte edhe dëshira për të ndryshuar jetën, për t'i shpëtuar problemeve prindërore, varfërisë, por edhe nga jetës provinciale.
"Si të isha naive mendova se jeta ime do të fillonte pas martesës, jeta ime reale. Kur të isha e martuar do të kisha mundur t'i përkushtohesha shkrimit. Në fakt në realitet jeta ime ishte në shtëpi, të merresha me punët e shtëpisë dhe me nënën time”.
Pasi u bë nënë, Alice Munro vazhdoi t'i përkushtohej shkrimit, duke përfituar nga momentet kur dy vajzat flinin ose ishin në shkollë. I shoqi e mbështeti dhe e inkurajoi, por kjo nuk mjaftoi. Pasi u transferua në Victoria, ajo hapi një librari në vitin 1963. Pika e kthesës erdhi vetëm me tregimin e shkurtër Paqja e Utrehtit, shkruar në vitin 1959, në të cilën ai fliste për marrëdhënien e ndërlikuar me nënën e saj të sëmurë. Pasi u bë sërish nënë në vitin 1966, dy vjet më vonë u publikua 'Vallja e hijeve të lumtura', falë të cilës një vit më vonë ajo fitoi çmimin e Guvernatorit të Përgjithshëm, çmimi më i rëndësishëm letrar kanadez.
With success came economic independence, but at the same time also a crisis with her husband, from whom she separated in 1972. At the age of forty, already a well-known writer and teacher of creative writing at the university, she reunited with an old college friend , Gerald Fremlin and married him.
After several books of short stories and a single novel, Alice Munro decided to retire in 2012, also due to some health problems. A year later came the Nobel Prize for literature.
"A part of me has always been missing for my children, and children understand these things. Not that I neglected them, but I was not completely absorbed. When my eldest daughter was two years old, she came looking for me while I was sitting at the typewriter and I pushed her away with one hand while I continued to write with the other," she said when she received the Nobel.
