Argita Berisha speaks in the National Assembly: We made a mistake somewhere! Today the country is in danger
For the first time, Argita Berisha was also present at the National Assembly of the Democratic Party.
Berisha's daughter also gave a speech from the podium where she said that the country is in danger and taking on part of the blame.
"Somewhere we made a mistake.
Each of us tried hard and order towards economic security, but we forgot a lesson of history that we have experienced: political rights are essential for the exercise of economic freedoms", said Argita Berisha.
The full word
I am grateful to be before you today, not only as a supporter of the Democratic Party, but also as a mother of four and one of the thousands of middle-class professionals who have worked in their professions with the belief of developing a better country. prosperous, of a better future.
Today, after 10 years, 1 million Albanians have left the country. Poverty has increased terribly and competes with crime.
We made a mistake somewhere.
Each of us tried hard and order towards economic security, but we forgot a lesson of history that we have experienced: political rights are essential for the exercise of economic freedoms. If we allow their limitation we risk re-falling into a dictatorship similar to what we have experienced. With one difference: today we are not allowed to leave everything and run away.
Taking away the most precious thing - our children, the joy of our hearths, the future of the country. This is not called election, this is subjugation, desecration of our rights. In the 90s, I took an active part in all the events of the December movement and the months that followed, without having any intention of engaging in politics, and in fact – due to my age – without even having economic claims.
What I could not accept and what made me absolutely determined in my resistance was the denial of political freedoms – the right of speech, the right to think differently, to choose the way of life, of education, the right to believe. We rejected this because we wanted to live as free people, with dignity. We went on hunger strike for the removal of Enver Hoxhe's name from UT, as a test of strength against the regime, and we won.
So, we were the generation that stayed and won against the most brutal dictatorship of the east. We won because we dared! because we stayed! because we got together! I wonder again, what happened to him? At what point in our journey did we go wrong to come to this state? Why were we not able to create a home, a secure future for our children in this country.
Ndoshta sepse në një moment, ne i thamë vetes se misioni ynë u krye, se rruga jonë e ngushtë e profesionit, apo puna e secilit, qe më e rëndësishme dhe e pavarur nga rruga e gjerë, e përbashkët e të gjithëve. Se nuk kemi mundësi, kohë apo se nuk ia vlen të ngresh zërin për çdo gjë, se nuk ia vlen të kundërshtosh një të keqe që nuk të prek direkt në një moment. Por e keqja forcohet nga indiferenca jonë dhe ajo u bë gjithnjë e më imponuese.
Ne dënuam veten me pasojat me të cilat sot përballemi, në momentin kur zgjodhëm lëvozhgën pavarësisht thelbit. Kur nuk u ngritëm për më të pamundurit, që mbushën qelitë për faturat e dritave, ne nuk pamë se e keqja shpejt do trokiste në dyert e atyre që ishin jo thjesht konsumatorë, por gjeneratorë të ekonomisë.
Kur puna në parcelat e kanabisit u bë bujqësia e re, ne injoruam faktin që krimi shpejt do të përhapej në çdo cep rruge e do të kërcënonte fëmijët tanë. Kur spitalet tona ndaluan së ofruari ilaçe dhe trajtim për sëmundjet ne nuk ngritëm zërin t’a kërkonim fuqishëm këtë të drejtë që n’a takon, por kërkuam alternativa jashtë vendit. Kur pushteti ndërhyri në çdo të dhënë personale do të kish qenë në dinjitetin e çdo njeriu të lirë ta shkundte nga themelet kalbësirën që kërkon të n’a dominojë, por ne u tutëm dhe thamë se këta të bëjnë çdo gjë.
Kur arsimi degradoi rrokullimthi, kur rruga u bë kërcënim i përditshëm, kur krimi pushtoi ekonominë dhe mori në dorë qeverisjen e vendit, me heshtjen tonë ne lame në baltë të ardhmen e fëmijëve tanë.
Gritschneder thotë se “Popujt qe flenë ne demokraci, rrezikojnë të zgjohen në diktaturë”. Ne harruam se çfarë kishim qenë të aftë të bënim –ne, – brezi që rrëzoi një diktaturë dhe që ngriti nga hiçi një ekonomi tregu. Ne kemi ditur të ngrihemi dhe të luftojmë, por lejuam të keqen që erdhi nga kreu, të shtrihej e kapilarizohej në shoqëri dhe sot e gjejmë veten të ngërthyer prej saj. Ajo që është më e pafalshme është mësimi, shembulli që u lamë fëmijëve tanë. Ndryshe nga sa kishim bërë vetë 30 vite më parë, ne deshëm të evitonim përballjen e tyre me të keqen. U mësuam atyre se është më mirë të ikin e t’i përvidhen të keqes sesa të përballen e t’a mundin atë.
Por kjo është rruga e nënshtrimit, e kurrizpërthyerjes.
Nëse ne nuk u mësojmë atyre se si të përballen, fëmijët tanë rrezikojnë, të jenë një ushtri të frikësuarish e të nënshtruarish të shpërndarë nëpër botë, pavarësisht sa të pasur apo të shkolluar mund të bëhen.
A është detyra jonë që sot edhe një here, në emër të misionit prindëror, t’a bëjmë këtë betejë për fëmijët tanë?T’u mësojmë atyre qëndresën ndaj të keqes, përballjen me dinjitet. Për t’u dhënë një trashëgimi që do t’u vlejë pavarësisht vendit ku do jetojnë. Nëse sot shpresa është vrarë, është detyra jonë t’a kthejmë atë. Të tregojmë se ikja nuk është zgjidhja, se njeriu mund të arrijë çdo majë nëse beson, të mundë çdo të keqe nëse qëndron dhe guxon.
Our children go to places where employment, health, education provide security, but we must not leave their home desolate. This land is their inheritance by natural law—that which God gave them when they came into this world. They may become richer and more skilled where they are, but this remains their home.
It is our duty to keep the house open for them. To go back and correct our mistakes, to fix what was broken even by our indifference to evil. That one day, when they return, they will find their home welcoming and inviting. This requires us to stand up once again, no longer for ourselves, but for our children. The Democratic Party has always been the party of spirit. Therefore, I believe that in the ranks of its members and sympathizers, more than anywhere else, there are idealists who, just like 30 years ago, have within themselves the strength and motivation to stand up and make a difference.
I am convinced that the need to restore legality and hope exceeds political interests and is already a demand of the left and the right.
Today is the time of action for everyone. Eradicating evil, freeing hope from the chains of crime will perhaps be the second major achievement of the generations that once toppled a dictatorship. To realize a major project, it is not necessary for everyone to make big plans and actions, but for all of us to work for a common project and for each of us to carry even just one stone in its construction - the stone of faith , of action, of hope, or of union.
I address women, mothers in a special way. You who are the strongholds and heart of your homes, you are strong enough to rebuild our great, common home. You are capable of making a difference, so become the face of the Democratic Party's action for change and give it your energy. You who know the plight of every house in your neighborhood, make them our common concern, that you may restore hope of relief to the people.
You who weave dreams for your children and know their dreams better than anyone, bring them so that this force can turn them into projects of Albania's hope. You who have raised your families, join your strength in the political action of the Democratic Party so that we can once again raise the future of Albania together and return hope to its peak. As one of you, I know the strength you carry, the energy you convey.
I know that with God's help, there is no goal that man cannot achieve, no evil that we cannot overcome. But courage and determination are the cradle of VICTORY! SO Let's stand up once again for our home and the future of our children. God bless Albania and Albanians.