Sociale

The next pandemic may be closer than we might think

The next pandemic may be closer than we might think

Berlin- Now we have good news from the pharmaceutical industry: It has developed coronavirus vaccines, which are starting to be mass-produced for everyone. This heralds the beginning of what may prove to be the greatest immunization effort in world history.

Across the globe, millions of people will be vaccinated daily against the coronavirus, and then in the summer of 2021, or later in the fall, the pandemic will be over. Or so we like to think.

Politicians, cinema and theater owners, businessmen, artists and restaurant owners hold out hope for vaccines. But this of theirs may be a false hope, and not because vaccines will be ineffective.

Rather, the problem is that the current pandemic may be the first in a long line of pandemics and other natural disasters. And for that reason, it is time to ask ourselves how we want to live in this new world, rather than shut ourselves in and wait patiently for science to restore our former normalcy.

In 2014, no one knew the name of the virus that would cause a global crisis, but anyway we knew there would be one. In December of that year, then-US President Barack Obama delivered a speech in which he warned that along with climate change, steady growth in personal travel and freight transport would trigger pandemics that would be more more dangerous than Ebola, or the Swine Flu pandemic.

And of course, there is no reason to assume that eliminating this pandemic will eliminate the causes of further pandemics. The decline in business travel can be a long-term trend, now that we have seen the possibility of conducting negotiations, presentations and online conferences.

But tourism will return to pre-Covid-19 levels, and people will return to their jobs. Even without a new pandemic, we already have our seasonal flu viruses, which can be really serious. We must therefore ask, in light of our response to the Covid-19 crisis, how our society will react the next time we face a pandemic similar to that of the 2017/2018 winter flu, which only in Germany i took the lives of about 25,000 people.

What if pandemics like the current one become as common as the flu? Will we have to ask ourselves if we want to shut down the economy, people's social life and the cultural and sports sectors, as we have done this year?

Çfarë do të bëhej me shoqërinë tonë? Problemi është se edhe një ekonomi e fortë si ajo e Gjermanisë, nuk mund t`a përballonte dot të investonte në të njëjtën kohë në përmirësimin e kujdesit shëndetësor, dhe ristrukturimin e arsimit dhe trajnimit, nëse këtë e kërkon një pandemi.

Por le t’i lëmë për një moment mënjanë konsideratat ekonomike dhe politike që shqetësojnë ministrat dhe autoritetet lokale. Dhe le të shohim pasojat mbi sektorin kulturor, në kuptimin e tij më të gjerë: nga institucionet kulturore si kinematë, muzetë, teatrot, sallat e koncerteve dhe organizatorët e ngjarjeve, tek bota e sportit (në të gjitha nivelet), deri tek ceremonitë publike që shënojnë ngjarje historike, tek ngjarjet e jetës nga pagëzimet, ceremonitë e diplomimit, dasmat dhe funeralet, dhe së fundmi, jetës së përditshme, kohën e kaluar me kolegët dhe miqtë.

Që të gjitha këto përbëjnë strukturën kulturore të shoqërisë sonë, dhe në një pandemi, qëtë gjitha këto janë të kufizuara, ose të ndaluara plotësisht. Ato shihen si më pak të rëndësishme në raport me rrezikun që bart infeksionit. Por gatishmëria për të pranuar të gjitha kufizimet, për sa kohë që ato minimizojnë rrezikun për shëndetin, është pasojë e një tendence të vendosur prej kohësh me futjen e rregullave, udhëzimeve, ndalesave dhe teknologjisë, që e bëjnë jetën tonë më të sigurt, dhe të paktën në pamje të parë më të shëndetshme.

Pa asnjë diskutim, është e rëndësishme që politikanët të reagojnë shpejt dhe të marrin masat e nevojshme kur njësitë e kujdesit intensiv në spitale arrijnë kapacitetin e tyre maksimal. Por është tronditëse se sa lehtë dhe pa menduar shumë, shoqëria ka pranuar kufizime që do të futin në ngërç jetën kulturore, pa dikë që provon efikasitetin e këtyre masave.

Por cilat do të jenë pasojat, nëse kjo do të bëhet norma jonë e re në epokën e pandemive?

Së pari, le të mendojmë se si do të ndikojë kjo gjë tek ata që e sigurojnë jetesën e tyre në sektorin kulturor: muzikantë, pronarë kinemaje, aktorë, regjisorë, pronarë restorantesh, trajnerë, atletë, pronarë pubesh … Për momentin, ata po mbijetojnë përmes fondeve shtetërore.

Nëse këto para do të jenë të mjaftueshme, kjo mbetet të shihet. Por ekziston edhe pyetja se çfarë do të thotë të jesh i varur nga shteti, në vend se të praktikosh profesionin tënd. Është e qartë që ne nuk mund t`a lejojmë që kjo të bëhet një normë, që përsëritet pas disa vitesh.

Por kjo është pikërisht e ardhmja me të cilën mund të përballemi. Organizatorët e ngjarjeve të mëdha, nuk mund të parashikojnë nëse ato do të jenë në gjendje të zhvillohen. Ashtu si tani, askush nuk mund të thotë nëse ia vlen të provosh të vësh një shfaqje premierë, të stërvitesh për një konkurs vitin e ardhshëm, apo edhe të planifikosh një martesë.

Gjithnjë e më shumë njerëz do të largohen nga sektori kulturor dhe do të kërkojnë punë diku tjetër. Kjo gjë nuk ka të bëjë vetëm me paratë. Bëhet fjalë për të pasur një jetë kuptimplotë, e cila është e mundur vetëm nëse ato që planifikojmë dhe krijojmë mund të bëhen reale.

Pse dikush do të hapte një pub nëse nuk është i sigurt se për sa kohë dyert e tij mund të qëndrojnë të hapura? Ka gjithashtu të ngjarë që njerëzit që i vizitonin këto qendra kulturore, të kenë gjetur mënyra të tjera për të kaluar kohën e tyre gjatë bllokimit.

Në vend se t’i rikthehen zakonit për të shkuar në teatër, kinema, pub apo stadium, ata mund të qëndrojnë në shtëpi duke parë TV, të gatuajnë, të lundrojnë në internet, ose të merren me kopshtari. Institucionet kulturore, nga teatri tek baret, nuk janë vetëm vende për argëtim dhe relaksim, ato janë vende që lehtësojnë takimet.

They are places where people get to know each other, make friends, and meet their life partners. They are the place where conversations about politics and society take place, where people form their thoughts through meeting others and different perspectives, lifestyles and different goals.

They are the places where we see the diversity of our society. We see what we still have in common and what divides us. In short, this is how society lives. A society that is prepared to sacrifice all of these to minimize the risk of infection will change dramatically during the pandemic era. So it will disintegrate. We cannot allow this to happen. And we need to raise our voices about that. / “Worldcrunch”

* Received from Bota.al