Shënime në Blog

Mark O'Connell: We thought about change, but now we can't wait to go back as before

Mark O'Connell: We thought about change, but now we can't wait to go

What has changed from March to date?

There is less social cohesion, citizens are despairing. Here in Ireland, government proposals were initially fully accepted but now have much less support. In March, despite all the ambiguity or terror, a kind of revolutionary spirit was perceived, there was a feeling that things would not be as before. Now it seems as if we can hardly wait to return to the life we ​​had before Covid. To be clear, everything is understandable, it is human: to love the previous life to go to the cinema, to the restaurant, to see friends, to relive normalcy. But it is important to maintain that awareness we had in the beginning. I find myself in the dual fear that Paolo Giornado wrote about in his book How a Pandemic Spreads: "Discovering that the construct of society I know is made of paper."

This was the central theme of Notes from an Apocalypse: Only billionaires can aspire to a Plan B and do so. They repeat the same mechanisms of capitalism without seeking to correct injustices.

In the book I focus on those who think that an apocalypse, and more generally periods of crisis, are coped with by locking the doors, being protected in a bubble thanks to money. A very narrow group, metaphor of how the world works, how capitalism encourages you to think only individually and not collectively. Just a month ago, Kim Kardashian, in complete pandemic, celebrated her fortieth birthday on a private island, at a big party and with friends who had previously been placed in quarantine. But who among us would not want to do it? On my desk is still a plane ticket to the United States: I was supposed to leave for a scholarship to America, but since March I have not moved from Dublin. Then there is the topic related to the creation and distribution of wealth. How much has Jeff Bezos' personal fortune grown in recent months? We talk about millions and millions every day, to the detriment of the livelihoods of others, such as bookstores or retail stores. The rich are getting richer and finding lifestyles that are inaccessible to others.

Çfarë mund të bëjmë?

Mund të duket banale, por para së gjithash, ta denoncojmë. Mekanizmat e kapitalizmit na bëjnë të mendojmë se çdo gjë që ndodh është normale, por nuk është kështu. Pastaj duhen edhe ndërhyrjet shtetërore. Në Irlandë sot sugjerohet që të blihet online. Sigurisht që për shëndetin publik është zgjidhje e mirë, por dyqanet fizike duhet të ndihmohen. Aq më tepër që çështja nuk i takon më vetëm pandemisë: Covidi ka përshpejtuar një proces që kishte nisur tashmë. Muajin e kaluar në Mbretërinë e Bashkuar, qeveria nisi një fushatë që u sugjeron atyre që punojnë në sektorin e kulturës të drejtohen në fushën dixhitale, në programim. Një mesazh dëshpërues, i rrezikshëm, që nuk merr në konsideratë artin, letërsinë, muzikën dhe nuk i mbështet ato. Edhe ne në Irlandë ndihemi pasardhës të Joyce apo Yeats, por nuk e ndihmojmë kulturën si vendet e tjera, siç bën Gjermania për shembull.

A kanë vështirësi klasat aktuale drejtuese për të rregulluar tranzicionin dixhital?

Po, ekziston një problem. Por nuk është i vetmi. Në Irlandë për shembull deri në qershor patëm në krye të qeverisë një lider relativisht të ri, Leo Varadkar, që ka moshën time por nuk tregoi asnjë mendim revolucionar dhe as vizion. Edhe në Shtetet e Bashkuara do të ishte shkatërrim total nëse do të fitonte Donald Trump, por nuk kam ndonjë shpresë të veçantë në presidencën e Joe Biden.

Pse?

Sepse Biden mund të lexohet si mënyrë për t’u kthyer pas, në normalitet. Në kohën para-Trump. Por bëhet fjalë për të njëjtin normalitet që na çoi te problemi. “Trump nuk reflekton vlerat amerikane”, thonë liberalët. Por është një iluzion. Ajo që bëri Trump, ashtu si virusi në një farë mënyrë, ishte zbulimi i së vërtetës. Një e vërtetë që është pjesë e Amerikës: racizmi, kapitalizmi i tejskajshëm, individualizmi ekstrem. Nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara kanë luajtur rolin e djalit të mirë të botës, që përzienin imperializmin me ndihmën ndaj të tjerëve. Epo Trump u dha amerikanëve mundësinë që ta thoshin hapur: nuk jemi djemtë e mirë. Pas Biden-it qëndron dëshira për t’u kthyer në imazhin para-Trump, në atë tip pushteti dashamirës, por mendoj se edhe vetë pushteti i Shteteve të Bashkuara është ripërmasuar dhe gjithçka është pasojë e një perandorie në fund të supermacisë së saj. Biden është një zgjedhje e sigurt, por përfaqëson thjesht epokën para-Trump, ose në Europë, epokën para-Brexit. Nuk do të na çojë larg. Ka ardhur koha të hapet një debat mbi mënyrën e ndërrimit të mendimit politik. Duhet të flasim për tema si paga minimale universale, për të cilën nuk është folur mjaftueshëm.

A ka pararendës të një lidershipi të ri?

Jo shumë. Ndoshta e vetmja në botën e pasur është Jacinda Ardern, kryeministrja e Zelandës së Re, e cila mori vendime të forta kundër virusit, të tilla si mbyllja e kufijve dhe mori mbështetjen kolektive. Këtu në Irlandë, qeveria nuk dëshiron të marrë përsipër barrën e masave radikale dhe, nëse gjërat shkojnë keq, fajëson qytetarët, të cilët kryesisht janë të kujdesshëm. Kësaj i shtohet edhe një lloj arrogance e Europës.

Për çfarë saktësisht keni fjalën?

Unë nuk e di nëse për një trashëgimi post-koloniale apo për racizëm, ne priremi të mos shikojmë se çfarë ndodh jashtë nesh, ose jashtë Amerikës së Veriut. Për shembull në Azi. Le të themi se nuk e ndajmë mungesën e lirisë së Kinës, por Pekini nuk është i vetmi. Japonia, për shembull, arriti rezultate më të mira se ne me Covidin: midis armëve të saj, përdori gjurmimin efektiv në kohë reale.

Kjo ndodh në kohën kur informacioni po qarkullon më shpejt se kurrë, kur do të duhej të ishte më e thjeshtë të njihje dhe të bashkëndaje me të tjerët.

Jetojmë në një ngopje teknologjike në të cilën premtimet e internetit nuk janë mbajtur. Sot informacionet janë të fragmentarizuara. Shumë marrin si të mirëqenë versionin e gabuar të së vërtetës dhe kjo po përkeqëson edhe reagimet karshi virusit, si inati i padrejtë ndaj mjekëve dhe infermierëve. Duhet të jetë shqetësimi kryesor për muajt e ardhshëm: një tërbim i kanalizuar në drejtimin e gabuar, si në një rreth vicioz, na bën më të eskpozuar ndaj teorive antishkencore. Në kohën që shkruaja “Notes from an Apocalypse” mendoja për lidhjen mes mendimit apokaliptik dhe teorive komplotiste: në të dyja rastet komunikimi i drejtohet qytetarëve që ndihen të pafuqishëm, të cilëve bota u duket shumë e ndërlikuar dhe është më e thjeshtë nëse përballohet me një intuitë të gabuar, me një shpjegim të lehtë. Nuk është një problem i së ardhmes. Që këtu nis kërcënimi ndaj demokracisë. Si rrjedhojë e këtij mekanizmi Trump mund të thotë se zgjedhjet u manipuluan dhe shumë njerëz ta besojnë.

Ju cituat Jacinda Ardern. A do të ishte e dobishme të kishim më shumë gra në role vendimmarrëse?

Vendet që duket se po e përballojnë më mirë virusin drejtohen nga gratë. Kjo nuk do të thotë se gratë kanë diçka unike që kolegët e tyre burra nuk mund ta kenë. Por qasja prej të forti, qoftë nëse bëhet fjalë për Trump në Amerikë apo Boris Johnon në Mbretërinë e Bashkuar, ka qenë dështim i këtij lloji maskilizmi sipas së cilit krizat përballohen nga liderë të fuqishëm dhe të hekurt, që arrijnë të fitojnë çdo gjë vetë. Një fantazi, një mentalitet që na bën keq edhe në burrave që nuk e shohim kështu, përveçse është një rrezik për të gjithë.

A do të ishte po ashtu e dobishme një pjesëmarrje e “gjeneratës së mesme”, pra e tuajës, e dyzetë vjeçarëve?

Po, dikush mund të trembet por e kemi këtë përgjegjësi. Me virusin të moshuarit po rrezikojnë shumë ndërsa më të rinjtë po humbasin shumë nga lëkundjet e sistemit arsimor. Edhe përpara Covidit, në “Notes from an Apocalypse” reflektoja mbi faktin se sa e gabuar është të ushtrosh presion të tepërt mbi ata që kanë lindur pas teje: Fraza si “Ju jeni e ardhmja, ju do të ndryshoni botën”, janë një mënyrë për të abdikuar nga përgjegjësitë. Ne tani po përballemi me kaosin që gjenerata paraardhëse na ka lënë, që te emergjenca klimatike apo pasojat e neoliberalizmit. Nuk mund të shkarkojmë problemet mbi më të rinjtë. Nuk duhet të shkaktojmë dëme të tjera.

Si e vlerësoni performancën e BE-së gjatë pandemisë? Ndiheni europian?

Personally yes, but I do not know how much this affiliation is shared with others. Here in Ireland no one will leave the EU, but it happens because of the economic benefits. European identity remains difficult to define.

* Mark O'Connell is an Irish writer, who with the book "To Be a Machine" won in 2018 "Wellcome Book Prize" and in 2019 "Rooney Prize for Irish Literature". He is a contributor to The New York Times Magazine, Slate and The Guardian. The interview, part of a series of interviews on the effects of the pandemic in Sette magazine, was translated into Albanian by Erjon Uka.