Shënime në Blog

Some stay in power because others do not want it enough

Some stay in power because others do not want it enough

By Erjon Uka / Year 1975, spring, Nice. A 20-year-old is invited to the congress of the Union pour la défense de la République, the Golist party in France, which was trying to reorganize after a somewhat embarrassing loss a year ago. Without any previous experience in politics or any clear intentions, he oscillates between two fears: the fear that his political mentor will not keep his word to take him to the podium of the overcrowded hall, or whether he will keep his promise to consequently he will have to speak in front of an exalted crowd.

It is a fear, a tremor of nerve impulses or a flow of emotions quite natural for those who keep the desires of the heart burning, and at the same time refuse to withdraw from the mathematical reasoning of logic. The condition for a successful game is to keep both sides active, to feed them constantly but to give priority to each at the right time. And the 20-year-old delivered that speech, the crowd applauded him, the old party members spotted him, while the leader of that congress, a certain Jacques Chirac, invited him to the prime minister on the first Monday after the event.

The 20-year-old from 1975 is Nicolas Sarkozy and this event, like many others, is narrated in the book "Passions", published a year ago in France and recently in Albania ("Dudaj" Publications). Sympathy for the figure of Nicolas Sarkozy has been and remains, as I believe for many of us, at below-average levels or almost indifference, albeit without any major cause. But narration with a language as direct as it is sharp in describing power, is a pleasure that no one with an interest in these topics should deny to themselves.

Siç e shkruan që në fillim, Sarkozy beson edhe vetë “se njeriu mund të jetë vëzhguesi më i mirë i veprimtarisë së vet”, si për ta bërë të qartë paktin fillestar se kronikani dhe personazhi në libër janë i njëjti person, ndaj është në dorën e gjithsecilit të zgjedhë masën e besueshmërisë. Por përtej ngjarjeve, ku pjesa më e madhe sigurisht të prezantojnë me kontektstin francez, deduksionet e tij kalojnë gati-gati në filozofi politike.

I rritur në një familje të thjeshtë, në mungesë të babait, i lidhur ngushtë me gjyshin, Sarkozitë ishin “tepër të kamur për të qenë të varfër, tepër të drejtë për të qenë të kamur”. Student dhe lulishtar deri në kohën e kongresit të Nicës, u bë herët pjesë e politikës i nxitur nga Jacques Chirac, me të cilin marrëdhënia përtej mirënjohjes fillestare, do të ishte gjithmonë e komplikuar dhe në majë të fijes deri në kalimin e pushtetit në vitin 2007: Në shkallët e Elizesë, ishte pikërisht Jacques Chirac, 32 vjet pas kongresit të Nicës, që i la vendin Nicolas Sarkozisë.

Tradhti? Vrasje politike? Mosmirënjohje? Ai shkruan edhe për ketë pjesë, duke çmitizuar tradhtinë dhe mosmirënjohjen nga ngjyrimet gjinore, nga mosha, nga periudha apo orientimi politik: Të gjithë mund të jenë mosmirënjohës dhe tradhtarë në një moment të jetës së tyre politike, ka ndodhur e do të ndodhë për shkak të konkurrencës, prej posteve të pakta dhe aksesit të kufizuar në pushtet, nga hipertrofia e egos në të gjitha profesionet publike, apo nga frika se “mos të shkon huq mundi për të pasur një karrierë të shkëlqyer”. Madje tradhtia mund të ndodhë nga ata që u ke dhënë gjithçka më shumë se prej atyre që nuk u ke dhënë asgjë: jo të gjithë janë gati të marrin përgjegjësi, të rrezikojnë, të ushtrojnë pushtet. E kur “i detyron” ta bëjnë këtë, inati nuk para shuhet kollaj.

Karriera e tij me luhatje ka kaluar nga majat e pushtetit në moshë shumë të re, në humbjet katastrofike politike. Nga përballja si njeri i urryer në krye të Ministrisë së Brendshme, në fitoren e zgjedhjeve të vitit 2007, nga divorci një muaj pas marrjes së pushtetit te martesa e beftë me Carla Brunin që theu çdo parashikim për një divorc tjetër të shpejtë pas humbjes së pushtetit.

Në fakt, një episod në zgjedhjet europiane të vitit 1999 tregon dallimin mes “kafshëve” politike. Philippe Séguin, partner i Sarkozy dhe kryetar i partisë Rassemblement pour la République, një muaj përpara votimeve, për shkak të problemeve të brendshme jep dorëheqjen, fik telefonin dhe thjesht zhduket! Ishte një impuls i çastit, por ishte edhe vetëvrasja e tij politike. Asnjëherë më pas nuk mori ndonjë post të qenësishëm. Ndërkohë, Sarkozy e gjeti veten kryetar të një partie, udheheqësi shpirtëror i së cilës dhe presidenti i vendit Jacques Chirac e urrente për vdekje. Zgjedhjet u humbën, rezultati ishte më i ulëti në histori, Sarkozy u përqesh publikisht. “Suksesi krijon smirë. Dështimi pjell vetminë”, do ta përshkruante ai këtë moment.

But just a few years later, he returned to Chirac's cabinet, twice at the helm of the Interior Ministry and once at the helm of the Ministry of Finance, preparing for his ascent to the Presidential Palace.

This is an indication that the political game is not a "one-stop-shop". Sarkozy's confession certainly injects the importance of cold nerves and the crystallization of purpose, but without the slightest hesitation it is an eulogy for passion. Without the passion for politics, for the crowds, for the victory, for the political revenge, it is certain that he would not reach the top of power in France, even if he had paved the way. It's seemingly a political story, but it's essentially a life lesson.