A few words about New York City, the most beautifully dressed, cool, and obsessed American country with expensive food
Last Saturday started as one of those ordinary days. By the time I remembered I had no thick sweater for New York. Inadvertently I set off to see what the shops had. In Texas, it does not happen to find woolen sweaters commonly because it never gets so cold. You can buy a cashmere sweater for fun but it is not your turn to wear it. Now we are in November and I am writing short sleeves now.
Dikur e gjeta një nga Fila. Futa dy veshje në çantën e shpinës. Paketova vetëm veshje bezhë, dhe këmishë të bardhë. Dhe një sarafan kashmiri, për çdo rast. Nuk e di nga i zuri ajo çanta e vogël rrobat dhe kremin, serumin, tonikun, tonikun e flokëve, dy maska fytyre, dy maska flokësh, krëhërin dhe make-up-in.
Të dielën diku pas dreke u nisëm. Pas fiks 2 orë e 30 minuta ishim në New York.
Nuk mund t’jua shpjegoj ndjesinë që pata aty. Çdo gjë dukej madhështore dhe me stil.
Duke filluar nga ndërtesat e vjetra, por të rikonstruktuara, parqet, njerëzit, artistët që këndonin rrugës e deri tek detajet e vogla. Si me shaka, e thashë dhe tek video e fundit, nuk vjen erë e mirë në Central Park.
E vërtetë ishte, dukej sikur qyteti sapo ishte zgjuar nga një gjumë pandemie. Baret nuk ishin hapur të gjitha. Edhe restorantet kishin rregulla kur hyje. Të masnin temperaturën, firmosje disa formularë që nëse resultonte një rast me Covid aty, duhet të futeshin në karantinë të gjithë ata që rezultonin aty atë atë ditë.
Njujorkezët nuk mbahen për mikpritje, ndryshe nga “southern hospitality” (mikpritja e vendeve të jugut), siç thonë. Njerëzit ishin të ftohtë, të ashpër dhe nuk të komplimentonin. Por as dhe i prisnin komplimentet. Ishin të veshur shumë bukur. Preferonin pantallona kostumi, me shtrat të lartë, këpucë ose kambale të sheshta, rrip të hollë në bel dhe xhupa të trashë. Kapelet i kishin “must”, ose të pandara. Nuk shihje njerëz duke blerë me bizhame, siç ndodh të Ohio, Texas, Nebraska, Iowa apo ndonjë vend tjetër.
Ama çdo person dukej sikur kishte minimumi 2 qenë. Dilnin i shëtisnin në Central Park, ose dhe nëpër rrugët kryesore.
Ishte e çuditshme sepse kishte shumë pak njerëz brenda dyqaneve të rrobave. As të dielën, por ama mbanin rradhë tek restorantet e preferuara. Shumë dyqane luksi i kishin zënë vitrinat me kompesata druri, saqë nuk shihje dot asgjë brenda. Për një moment m’u kujtua pandemia, mbyllja, dhe frika për të dalë tek dyqani i lagjes. Apartamentet në New York kushtonin shumë dhe ishin shume të vogla. Si ato shtëpitë japoneze që shohim nëpër filma. Në Texas aq është sipërfaqja e banjos kryesore dhe gardërobës bashkë.
However the palaces were very beautiful. Everywhere you looked there was something to photograph. I bought nothing but earrings. I would like to revisit it in a second, without masks, without antibacterials at restaurant doors, without social distancing rules and with beautiful shop windows on 5th Avenue.