Art dhe Kulturë

Bekim Fehmiu, his first love and tastes for music, sports and cooking

Bekim Fehmiu, his first love and tastes for music, sports and cooking

By Aurenc Bebja *, France - 20 September 2020 / A ten year long journey - History is three thousand years old. Blind Homer has narrated it but critics prefer to believe that it has been narrated (narrated) by popular tradition. It is the story of the return of Ulysses and the legend of his cunning. The king was the creator of that horse that caused the fall of Troy. Then the return home, which because of the curses of the gods, was bitter: its stages are all suffering and torture. But also many escapes (frequentations) with many women, from Culipvo to Circe, to the sweet Nausicaa. And finally to Ithaca where he will live with the faithful Penelope who had waited for him and with his son Telemachus. Like in a fairy tale. - Source: Radiocorriere (1980)

Bekim Fehmiu, his first love and tastes for music, sports and cooking

He was the first TV star. After him only Sandokani has aroused the same fanatical enthusiasm in many girls.

In a hypothetical contest Indian Sandokan (Kabir Bedi) and he would simultaneously finish in the photo-finish. Bekim Fehmiu, almost Greek Yugoslav, or Ulysses. It was 1968. And Italian viewers accustomed to the tears of many romances, shot in the studio with only a few foreigners and many actors with a calm Italian face, happened to watch "Odyssey". Those who were skeptical found themselves in front of a big movie (blockbuster). The first produced by television.

It was a Hollywood-like casting: it was Juliette Mayniel, the young star (nouvelle vague); was our Scilla Gabel and a then very fashionable model, Barbara Bach. And then some strangers. Among whom he, the protagonist, Bekim Fehmiu. But as soon as it appeared the great success happened. The magnetic and sweet look, tormented and gloomy, fascinated everyone. As he had enchanted his godfather, Silvana Mangano.

"She was the one who saw him in Cannes," recalls director Franco Rossi, "with the intuition of all women. She was right. It was enough to put a beard on her and that look came out." of a Yugoslav film, "Happy Gypsies", who fought for the Palme d'Or to the end with Antonioni, and there Mrs. De Laurentiis (the wife of the producer who was making the big TV movie) was not alone who noticed him: it is said that Shirley MacLaine, obsessed with him, fainted.

Unlike Homeric Ulysses, he is not really Greek. "I was born in Sarajevo in '36. However, I have lived a lot in Albania. "There is no difficulty in becoming a Greek Ulysses: since I am a professional, I immediately found myself Greek." He started reciting at the age of 19, first in Pristina ("I stayed there for a year at the Repertoire Théâtre"), then in Belgrade ("here I studied with Mara Milosevic, one of the greatest Yugoslav artists"). in '58: with small parts in the Experimental Theater and with Group 212. And finally the cinema: in '62 "Sasha" by Radenco Ostovjic, "with whom I was praised by the critics".

Next year still theater in Yugoslavia: Harold Pinter "The Guardian - The Guard".

Bekim Fehmiu, his first love and tastes for music, sports and cooking

Dhe së fundi Uliksi. Një triumf jo vetëm në Itali, por edhe në Gjermani dhe, mbi të gjitha, në Francë. “Këtu”, kujton Rossi, “në fillim ishte planifikuar një herë në 15 ditë dhe jo në mbrëmje. Pas episodit të parë, u planifikua në mbrëmje dhe dy herë në javë”. Gjithçka sugjeronte që aktorët dhe regjisori do të kishin një të ardhme me triumfe. Sidomos ai, Uliksi i bukur, ndoshta ai ishte i destinuar të ishte Omar Sharif-i i ri.

“Unë e fillova këtë karrierë në një mënyrë shumë hollivudiane, në vitin 1968 me filmin “Aventurierët”. Regjisori ishte Lewis Gilbert, ai i “Alfie”, suksesi i madh i Michael Caine. Dhe kisha partnerë Candice Bergen, Olivia de Havilland dhe Ernest Borgnine. Në fakt ndodhi ndryshe. Filmi nuk pati sukses. Dhe unë, pavarësisht Uliksit, u ktheva mbrapa. Më ka mbetur teatri, në Jugosllavi.”

Atëherë, keqardhje? “Jo, natyrisht, unë do të bëja sërish gjithçka që kam bërë. Edhe Odisenë. Me kënaqësi. Kam një kujtim kaq të bukur! Në fillim kishte shumë vështirësi, sepse trupa përbëhej nga italianë, francezë dhe gjermanë, ne nuk mund ta kuptonim njëri-tjetrin. Atëherë gjithçka u bë e lehtë. Ndoshta meqë xhirimet bëheshin në shtëpi, në Jugosllavi”. Dhe ai ka shumë kujtime. Gjithashtu sepse atëherë, në ato skena, ato të rrezikshmet, ai nuk kishte një dublues. “Në skenën e Polifemit u hodha me të vërtetë në det nga gjashtë metra lartësi. Dhe kështu në skenën e stuhisë deti dhe stuhia ishin vërtet reale. Për më tepër, ishte muaji dhjetor. Ekzistonte rreziku për t’u prekur nga pneumonia”.

Guximtar, e kujton Franco Rossi : “Kur në fund zhvillohet lufta me pretendentët e Penelopës, mendova se ai do të vriste vërtet disa. Por papritmas duke parë gjakun e rremë që dilte nga plagët e një aktori u ndal dhe filloi të qante. Pyes veten pse”. Mbase këto ankthe vënë në pah sharmin e tij. Megjithatë, duke e parë atë në realitet (dhe kjo konfirmohet edhe nga të gjitha intervistat që ka dhënë ndër vite) ai është një njeri i qetë, pothuajse banal. Vetëm magnetizmi i syve është i ndryshëm: “Këtë e thonë tashmë të gjithë”, thotë ai në mënyrë agresive. Sa për pjesën tjetër është i njëjtë me shumë të tjerë, madje edhe me shijet : në muzikë, preferon klasiken, të Beethovenit; këngët e Tom Jones; në sport : notin, tenisin, basketbollin (dhe boksin të cilin gjithashtu e ka praktikuar); në kuzhinë, gatimin klasik të nënës dhe për tu argëtuar, të zakonshmet si vallëzimin (ballon) dhe kinemanë. Me pak fjalë, një i qetë : megjithatë mund të imagjinohej ndryshe, të paktën i munduar, në “kërkimin e furishëm për të...”.

Përkundrazi ai nuk po kërkon as dhe një grua. Edhe në dashuri është një njeri i qetë. “Dashuria ime e pare”, kujton ai, “quhej Drava, ajo ishte e vogël dhe brune. Isha pesë vjeç”. Dhe pastaj në moshën 30-vjeçare, dashuria e vërtetë. Branka Petriç, bjonde me sy blu. Ndoshta gruaja edhe nëse këtë nuk e konfirmon. Me pak fjalë, njeriu tërheqës është ndoshta një burrë i qetë. Aq paqësor saqë ka humbur rrugën e tij drejt famës dhe suksesit. Dhe, siç thamë, edhe aktorët e tjerë të “Odisesë” nuk kanë fituar famë me kalimin e kohës : francezja Kira Bester-Calipso është zhdukur. “Nuk di asgjë për të", thotë Franco Rossi. Po të tjerët ? “Telemakun – Renaud Verley nuk e mbaj më mend. Edhe Juliette Mayniel u harrua gjithashtu. Rezistuan vetëm ata që tashmë kishin në farë lloj drite të caktuar artistike”. Dhe mes këtyre Irene Papas. Së pari aktore elitare, pastaj shumë e njohur (popullore). Diva e angazhuar e Costa Gavras-it (Z, orgjia e pushtetit) dhe tani Ifigjenia e Cacoyannis. Dhe akoma është një aktore e filmave televizivë (me Rosin në “E in Crista si è fermato a Eboli”). Por mbase për publikun e gjerë mbetet ende Penelope. Dhe me Uliksin me ngjyra provon sërish popullaritetin.

"Radiocorriere" published, in January 1980, on pages n ° 32-34, an article by journalist Stefania Barile on the occasion of the return to color screen of the world famous series "Odyssey", starring Bekim Fehmiu, which, Aurenc Bebja, through the Blog "Dars (Klos), Mat - Albania", has brought to the Albanian public